نگرانی از حمایتهای بین‌المللی از اعتراضات حق‌طلبانه مردم ایران در حالیست که عوامل هر دو باند حکومتی به فوران خشم مردم هم‌چنان هشدار می‌دهند:
یک عضو مجلس رژیم به نام سلحشوری، گفت: از نظر سیاست داخلی و خارجی در یک بزنگاه تاریخی و سرنوشت ساز قرار داریم.در شرایط سختی که جامعه در آن گرفتار است، نباید با رفتارهای نادرست عرصه را بر مردم تنگ‌تر کرد. متاسفانه ما هر روز شاهد تنزل آستانه صبر جامعه هستیم. ناآمیدی خسارتی سنگین برای کل (نظام) به همراه خواهد داشت. (آرمان ۸/۲/۹۷)
آخوند فاضل میبدی از باند روحانی نیز گفت: «تحولات اجتماعی و سیاسی ما (همانند آتش سوزی ساختمان پلاسکو) همواره پر از این آتش‌های نهفته بوده، آتش‌هایی که در یک لحظه همه را غافلگیر می‌کنند و تلی از آوار را در جایی که خیلی‌ها پیش‌بینی آن را نداشتند، باقی می‌گذارند.
واقعیت این است که در شرایط فعلی هم درون جامعه ما لبریز از این آتش‌های نهفته است، آتش‌هایی که اعتراضات دی‌ماه سال گذشته تنها قسمت کوچکی از دود ناشی از آن بودند. ما در چهار دهه گذشته هر چه جلوتر آمده‌ایم، بیشتر برای حل مشکلات و مصایب کشور بر راه‌حل‌های امنیتی، انتظامی و قضایی تکیه کرده‌ایم. کاری که این راه‌حل‌ها می‌کنند، مثل همان اتفاقی است که در جریان آتش‌سوزی پلاسکو افتاد و باعث شد تا شعله‌های آشکار آتش از بین بروند و این خیال ایجاد شود که بحران مهار گشته است. راه‌حل‌های امنیتی و قضایی تنها باعث از بین رفتن صورت و نمود بیرونی مشکلات و نارضایتی‌هایی که در قلب جامعه می‌گذرد، می‌شوند و اصطلاحاً به جامعه ظاهری آرام و پایدار می‌بخشد. اما این تنها ظاهر ماجرا است.
جامعه‌ای که به آگاهی رسیده را نمی‌شود براحتی برای تظاهر به آرامش ترغیب کرد. روش‌های امنیتی و قضایی نیز در بستر چنین جامعه‌ای خیلی زود تأثیر خود را از دست می‌دهند. بنابراین برای فرار از وضعیتی که امروز آیت‌الله جوادی آملی و دیروز روشنفکران ما هشدار آن را می‌دانند، اولین نیاز جدی این است که مسئولان و حاکمان ما متوجه باشند که مردم می‌دانند».
روزنامه حکومتی ایران نیز درباره ابراز نگرانیها از نارضایتهای شدید اجتماعی نوشت: پنجشنبه و جمعه گذشته، سخنرانی‌ها و دیدارهای شماری از مراجع، مسئولان دولتی و قضایی، محلی برای طرح دیدگاه‌های متعدد و گاه متفاوت درباره وقایع چند ماه گذشته بود. وقایعی که از اعتراض‌های خیابانی دی ماه ۹۶ شروع شد و پس لرزه‌های آن هرچند خفیف‌تر، ادامه دارد.
جوادی آملی گفت: «بدانیم که اگر با وجود این مشکلات ملت قیام کند همه ما را به دریا خواهد ریخت... بسیاری از کشور فرار کردند یا جای فرار خود را فراهم آوردند اما ما جای فرار نداریم.»
بیات زنجانی نیز گفت: اگر به خواسته‌ها بی‌توجهی شد، هر روز دغدغه‌ای بر دغدغه‌ها افزوده شد، جامعه حتی در سطحی‌‌ترین مسائل هم که شده، از خود مخالفت بروز می‌دهد... ما یا متوجه نیستیم که جامعه در حال رصد رفتار ماست و یا خود را به نادانی زده‌ایم؛ در این زمان مردم که معترض می‌شوند و علیه ما شعار می‌دهند، دنبال دلیل می‌گردیم؛
روزنامه حکومتی ایران اضافه کرد: مروری گذرا بر این حرفها، نگاه‌ها را بار دیگر متوجه اعتراض‌های دی ماه سال گذشته کرد. اعتراض‌هایی که در کمتر از دو هفته به صد شهر کوچک و بزرگ کشیده و در ۴۲ شهر به خشونت و درگیری منجر شد. عبدالرضا رحمانی فضلی وزیر کشور پیش از این خبر داد که علاوه بر کشته و مجروح شدن شماری از شهروندان و معترضان، قریب ۹۰۰ نفر از نیروی انتظامی در این حوادث زخمی شدند.
آخوندی دری نجف آبادی وزیر اطلاعات سابق رژیم و امام جمعه خامنه‌ای در شهر ری نیز هشدار داد: تظاهرات و تجمع و شعار و خوراک برای بیگانگان ایجاد کردن و (مجاهدین) را امیدوار کردن به ضرر (نظام) است ».
