در این رابطه معاون اجتماعی وزارت کشور در دولت آخوند روحانی (خبرگزاری حکومتی مهر 1 شهریور 1394) در جلسه ای ضمن به آب دادن بند به وجود «18 میلیون ایرانی در سکونتگاه های غیر مجاز» (بخوانیم کارتن خواب ها و زاغه نشین ها) اعتراف کرده و می گوید: «این آمارها واقعا نگران کننده است. من نمی توانم بسیاری از آمارها را ارائه کنم چون خبرنگار در جلسه حضور دارد اما آمار یک میلیون و ۳۵۰ هزار نفری مصرف کنندگان الکل در جامعه غیر واقعی نیست و این عددها بیشتر از این است».
وی در ادامه با اذعان به تنفر و دوری جستن مردم از حاکمیت که با جملاتی مانند «کاهش سرمایه های اجتماعی» از آن نام برده است، می افزاید: «امروز معتاد جامعه جلوی خودروی پلیس مصرف می کند. حالا شگرد جدید هم دارند و خود را به خودروها می زنند تا از این طریق پول بگیرند و این روح جامعه را جریحه دار می کند. جلوی دانشگاه های ما هم این معتادان دیده می شوند. جدای از بحث اعتیاد که جزء ۱۰ جرم نخست کشور است متاسفانه ضرب و جرح و افزایش آن در جامعه را شاهد هستیم چراکه آستانه تحمل مردم پایین آمده و این همان کاهش سرمایه های اجتماعی است که تبدیل به گسل شده است. اگر سرمایه اجتماعی بالایی داشته باشیم قطعا بحران هم در کشور رخ نخواهد داد».
در این جلسه یک استاد دانشگاه نیز به ابعاد فقر و بویژه در میان کارتن خواب ها و حاشیه نشین های شهرهای بزرگ پرداخته و اضافه می کند: «بنده خودم چند شب در میان کارتن خوابها زندگی کردم تا توانستم این طرح را تدوین کنم. شما یک سری به منطقه ۱۲ تهران بزنید که ۱۳ محله دارد از محله اودلاجان تا دروازه غار. متاسفانه در این محلات شاهد خرید و فروش بچه بودم. آنقدر وضعیت بحرانی است که بچه را در شکم مادر یک میلیون و ۷۵۰ هزار تومان پیش خرید می کنند. اطلاعات شفاف نیست و درهم است وضع آنقدر خراب است که دانشگاه صنعتی شریف که اصلا کارش صنعت است کارگروه آسیب های اجتماعی ایجاد کرده است».
