فیگارو چاپ پاریس، در مقاله یی با عنوان «آیا میتوان به روحانی امید بست» روی کار آمدن وی را شکست خامنه ای توصیف کرد و نوشت: این واقعه (روی کار آمدن روحانی) به طور خاص نشان داد ولی فقیه که در این رژیم دست بالا را دارد به طور جدی تضعیف شده است و راه حل چندان دیگری نداشته است. او نتوانست کاندیدای مورد علاقه اش را تحمیل کند. او خواست به هر قیمت از برگزاری یک دور دوم انتخابات که میتوانست به فرصتی برای بروز یک قیام جدید تبدیل شود، جلوگیری کند.
فیگارو افزود با پذیرش روحانی، ولی فقیه اکنون میتواند تلاش کند تا از وضعیت سود ببرد، برای رژیمش که نزد غربیها بی اعتبار است اعتبار جستجو کند، برای برنامه هسته ای اش زمان به دست بیاورد و بقاء سلطه اش را تمدید کند.
این بدون شک مهمترین پارادوکس این انتخابات است. با توجه به وزن پرونده هسته یی، موفقیت رئیس جمهور جدید تا حدی به رفتار دموکراسیهای غربی بستگی خواهد داشت.
در صحنه داخلی، در آغاز برخی پنداشته بودند که روحانی یک مرد گشایش است. متعاقباً ما مشاهده کردیم که ترکیب دولت او بسیار امنیتی است. حدود 10 تن از مسئولان عالیرتبه وزارت اطلاعات در این دولت عضویت دارند و این وضعیت نشان میدهد که این رژیم تا چه اندازه امنیت را اولویت خود میداند.
مقاله روزنامه فرانسوی فیگارو خاطرنشان میکند: این تاکتیک رژیم که فکر میکند با روحانی میتواند عمر خود را تمدید کند، شاید چندان پایدار نباشد. جو کشور بسیار پر تنش است. در این بازی منحصر به فرد، واقیات سرسختی وجود دارند که تأثیرات خودشان را خواهند گذاشت. جامعه ایران رویای دگرگونی و تغییر را در سر میپروراند. در این کشور در سال 2009 امیدهای فراوانی ایجاد شده بودند. خواست آزادسازی کلیه زندانیان سیاسی و خواست برقراری آزادی بیان و مجاز شدن احزاب سیاسی که اکنون ممنوع هستند خواستهایی که بسیار در جامعه ایران مطرح و قوی هستند.
جو کشور بسیار پر تنش است. برای نمونه یک تظاهرات برای محیط زیست در زنجان سریعاً به یک جنبش گسترده بر ضد رژیم تبدیل شد. مردم ایران قویاً خواستار آزادی بیشتر، دموکراسی بیشتر و بهبود محسوس وضعیت اقتصادی هستند. اما روحانی قادر نیست که به این خواستها پاسخ بدهد. او بیش از حد به محافل قدرت که در حول و حوش رهبر رژیم قرار دارند نزدیک است و نمیتواند تبلور یک آلترناتیو واقعی باشد.