یک نماینده حکومتی (سایت حکومتی قطره 16 آذر 1394) بحران فقر در این دو استان که روزی انبار گندم ایران بود را اینگونه تشریح کرده است: «در بازدیدی که از حاشیه شهر زاهدان داشتم شاهد اوضاع اسفبار مدارس این ناحیه بودم. در مدرسه‌ای مسیر فاضلاب از میان مدرسه می‌گذشت که موضوع عجیبی است. بسیاری از والدین دانش آموزان از این تبعیض‌ها گلایه‌مندند حتی میز و صندلی برای آنها نیست و بسیاری از دانش آموزان روی زمین و کنار تخته سیاه با ظاهری مندرس که ناشی از فقر این مناطق است می‌نشینند. در برخی از مدارس زاهدان آب آشامیدنی و سرویس بهداشتی وجود ندارد و وضعیت این مدارس از مدارس روستایی هم بدتر است».
به گفته این نماینده رژیم از زاهدان «فقر نیز یکی دیگر از علل ترک تحصیل دانش‌آموزان در مناطق محروم» آست. وی در این رابطه می افزاید: «در استان‌هایی مانند سیستان و بلوچستان به‌خصوص روستاها امکانات اولیه تحصیل بسیار ناچیز است و دانش‌آموزان به ویژه دختران در میان راه ترک تحصیل می‌کنند».
بحران فقر و تهیدستی مردم محروم سیستان و بلوچستان به حدی است که بنا بر گزارش مرکز آمار حکومتی «در سال 1393 هزینه یک خانوار ساکن در سیستان و بلوچستان 57040رهزار ریال بوده است. در صورتی که این عدد را بر 12 تقسیم کنیم هر خانوار روستایی این استان تهیدست ایران هر ماه فقط 625 هزار تومان هزینه کرده است. با توجه به اینکه اندازه خانواده در روستاهای سیستان و بلوچستان 5 نفر است، هزینه سرانه هر ماه یک روستایی در این استان 125 هزار تومان خواهد شد».
سخن از استان هایی از کشور(ایران) است که به گفته یک کارگزار حکومتی (خبرگزاری حکومتی ایلنا 24 آبان 1394): سیستان‌و‌بلوچستان یکی از استان‌های توسعه نیافته‌ای که از همه شاخص‌ها عقب است، ۵ دهه شاخص بیکاری بالای ۲۵ تا ۳۰ درصد بوده و ۷۰ درصد مردم زیر خط فقر هستند».
