براساس گزارش اطلس وضعیت زنان: « در طول سال‌های ۱۳۷۵ تا ۱۳۹۰ نرخ اشتغال زنان کشور روند نزولی داشته است؛ به نحوی که طی سال ۱۳۷۵ از کل جمعیت فعال زن در کشور ۸۶٫۷ درصد شاغل بوده‌اند. نرخ اشتغال در سال ۱۳۸۵ نیز نسبت به سال ۱۳۷۵ با ۱۰ درصد کاهش به ۷۶٫۷ درصد رسیده و در سرشماری سال ۱۳۹۰ به ۷۵٫۸ درصد کاهش یافته است که نشان از کاهش تدریجی سهم اشتغال زنان دارد».
این گزارش ( خبرگزاری حکومتی ایسنا 26 مهر 1394) در ادامه به افت 40 درصدی نرخ بیکاری در میان زنان جوان کشور اعتراف کرده و در ادامه می افزاید : « نرخ اشتغال در میان کل زنان جوان کشور در سال ۱۳۷۵ برابر با ۷۹٫۱ درصد بوده که شاخص مذکور در سال ۱۳۸۵ با کاهشی قابل توجه به ۶۲٫۳ درصد رسیده و در سال ۱۳۹۰ این نرخ به ۵۹٫۴ درصد تنزل یافته است».
در راستای ستم مضاعف بر نیمی از جامعه، وزیر صنعت - معدن و تجارت در دولت آخوند روحانی پیشتر از « سه برابر شدن نرخ بیکاری زنان» نسبت به مردان خبرداه بود. وی در این رابطه با اعتراف به بحران بیکاری در میان زنان، گفته بود : « در حال حاضر جمعیت فعال کشور حدود ۲۳ میلیون نفر است که سهم خانم‌ها در این زمینه بسیار کم و حداکثر ۱۵ درصد است».
بنابراین گزارش، نعمت زاده وزیر حکومتی با اشاره به نرخ بیکاری ۳۰ درصدی زنان کشور گفته است: « تعداد بیکارهای خانم سه برابر متوسط نرخ بیکاری کشور است و اگر متوسط بیکاری کشور را ۱۱ درصد در نظر بگیریم، سطح بیکاران تحصیلکرده خانم به ۳۰ درصد می‌رسد».
این سخنان در حالی بیان می شود که مرکز آمار حکومتی بکرات با ارائه آمار و ارقام دستکاری شده، عامدانه نرخ بیکاری در میان مردان را تنها 9 درصد و در میان زنان را 19,2 درصد اعلام کرده است.
بحران بیکاری در میان زنان کشور که به یقین معلول سیاست های مخرب و زن ستیز آخوندهای مرتجع است را این گزارش حکومتی اینگونه به تصویر کشیده است: « به نظر می‌رسد که تغییر نوع نگاه به زنان و وجود نگاه سنتی و محدود برخی سیاستگذاران نسبت به مقوله اشتغال و فعالیت زنان از جمله موانع اصلی مشارکت زنان در فعالیت‌های اقتصادی و اجتماعی باشد».
