اعمال چنین شیوه هایی آنهم در عصر دنیای ارتباطات و تکنولوژی به یقین آینه تمام قد ترس و وحشت ولی فقیه ارتجاع از عنصر آگاهی و آگاهی دهنده است. ابعاد بحران سرکوب شبکه های اینترنتی در ایران به حدی است که برای نمونه یک سایت حکومتی در مطلبی با ارائه آمار و ارقام از جمله می نویسد: «از کل خانوارهای کشور که در محل سکونت به اینترنت دسترسی داشته‌اند، نحوه دسترسی 3.8 میلیون خانوار 44.1 درصد حداقل باند پهن ثابت و عمدتا ای دی اس ال، نحوه دسترسی 2.6 میلیون خانوار یعنی 30.2 درصد حداقل باند پهن بی‌سیم و عمدتا بی‌سیم ثابت زمینی مانند وای فای و وای مکس، نحوه دسترسی بالغ بر 833 هزار خانوار یعنی 9.7 درصد حداقل باند باریک ثابت عمدتا دایال آپ و نحوه دسترسی حدود 842 هزار خانوار یعنی 9.8 درصد حداقل باند باریک سیار و عمدتا جی پی آر اس بوده است. ضمن آنکه نحوه دسترسی 2.3 میلیون خانوار یعنی 26.6 درصد اظهار نشده است».
 ترجمان این سخنان همان محروم بودن عامدانه بیش از 50 درصد از مردم در شهرها و قریب 77 درصد در روستاها ی میهنم امان از شبکه های اینترنتی و دسترسی به رایانه ها می باشد.
این گزارش (سایت حکومتی تابناک 16 شهریور 1394) در ادامه می افزاید: «اگر این دسترسی را به تفکیک خانوارهای شهری و روستایی بررسی کنیم، ملاحظه خواهید کرد که این درصد برای روستاییان به طور فزاینده‌ای بیشتر است به طوری‌که 76.6 درصد از خانوارهای روستایی به رایانه دسترسی ندارند و در جوامع شهری این درصد به 46 درصد می‌رسد. در مجموع میزان دسترسی خانوارهای ایرانی به رایانه در جوامع شهری و روستایی به طور میانگین 45.9 درصد گزارش شده است».
در این آمار ارائه شده از سوی رژیم آخوندی که به یقین چندین بار از فیلتروزارت اطلاعات گذشته است، همچنین آمده است: «بررسی آمارگیری سال 1392 از مجموع 77.1 میلیون نفر جمعیت کشور، تعداد 21.2 میلیون نفر کاربر اینترنت بوده‌اند که نشان می‌دهد 27.4 درصد جمعیت از اینترنت استفاده کرده‌اند».
این جملات به اندازه کافی گویای بحرانی بنام سرکوب اینترنتی در جامعه پویا و جوان ما است وخود نشان از نظامی سرکوبگر درمیهنمان را دارد که عامدانه و با صرف هزینه های میلیاردی و وارد کردن انواع و اقسام سیستم های سانسور و سرکوب بیش از 56 میلیون نفر از هموطنان امان را از اینترنت محروم کرده است.