اولین گام تسلیم و خفت‌و‌خواری همین جا اتفاق می‌افتد که طرف با اقتدار وارد کشور می‌شود و همه دست‌اندرکاران این سفر به طفره‌روی و فرار از پاسخگویی روی می‌آورند و مسئله را مشمول مرور زمان می‌کنند.
راستی چه شده است که به این خفت تن داده‌ایم؟!
به جرئت می‌توان گفت در عمر 35 ساله نظام چنین خفتی بر ما تحمیل نشده است. وقتی در درون کشور خواستار پایین کشیدن فتیله مرگ بر امریکا می‌شویم، وقتی پس از توافق ژنو دولتمردان امریکا، حملات‌شان را بیشتر و گزینه نظامی را پررنگ‌تر می‌کنند، وقتی پس از استقرار دولت جدید و تساهل‌گرا به نقض حقوق بشر محکوم می‌شویم و وقتی دشمنان را به عنوان میهمان دعوت می‌کنیم، چرا نباید توقع داشته باشیم که رئیس دولت با اعلام خزانه خالی نماینده خود را به ژنو بفرستد و وزیر خارجه توان نظامی کشور را به سخره بگیرد.
دولت اعتدال با صراحت اعلام کند در این چهار ماه به کدام ساز غرب نرقصیده‌ایم؟ این همه تحقیر برای شکم است یا برای اینکه مانند خاتمی تلاش نماییم به غرب بگوییم ما هم آدمیم.