طاهر بومدرا، طی مقاله یی در هیل (کنگره آمریکا) نوشت، کمپ لیبرتی امروز یک پروندة واقعی از جایی است که مسئولیت حفاظت (آر.تو.پی) بیشترین مصداق را دارد.
بومدرا در این مقاله تأکید میکند: من به طور مکرر هشدار داده بودم که کمپ لیبرتی نه امنیت دارد و نه از استانداردهای انساندوستانه بینالمللی برخوردار است… من همچنین هشدار داده بودم که پروسه انتقال به کشورهای ثالث چند دهه طول می کشد… به هشدارهای من اعتنایی نشد ولی بهزودی اثبات شد که کمپ لیبرتی تدابیر امنیتی ندارد.
کمپ لیبرتی به یک بازداشتگاه تبدیل شد و برخی آن را یک قتلگاه خوانده اند. جمعیت مستقر در آنجا با محرومیتهای شدیدی روبه رو هستند و روزانه مورد اذیت و آزار قرار می گیرند.
تمامی دیدارهای دستاندرکارانی که میتوانند موضوع را بهطور مستقل به توجه جامعه بینالمللی برسانند از این کمپ ممنوع است…
آنها در 9فوریه، 28آوریل و 15ژوئن زیر بارانی از موشکهای جنگی از نقطهیی که نیروهای ارتش عراق حضور سنگینی در آنجا دارند، قرارگرفتند.
در ادامه این مقاله با اشاره به آمار کشته ها و مجروحین آمده است: کوبلر به جای تمرکز روی مسأله امنیتی و محکوم کردن جدی این حملات، از نمایندگان ساکنان خواست به ساکنان اجازه دهد آزادی ارتباط بیشتری بدهند!
آیا کسی که از آزادی تحرک و تردد و آزادی ملاقات با وکیل و ملاقات با پارلمانترها و سایر گروههای غیردولتی محروم است، میتواند از آزادی ارتباط برخوردار باشد؟
برای جمعیتی که بدون پروسه قانونی، مجبور است در یک بازداشتگاه بسر ببرد، آزادی ارتباط به چه معناست؟
با وضعیت موجود، ساکنان کمپ لیبرتی در یک بازداشتگاه قفل هستند و از حداقل الزامات امنیتی و انساندوستانه برخوردار نیستند…
مسئولیت حفاظت (آر.تو.پی) امروزه بیشترین مصداق را در مورد کمپ لیبرتی دارد. هرگونه حمله دیگری علیه جمعیت بیدفاع، تمامی اعتبارسازمان ملل و کشورهایی را که در انتقال اشرفیها به کمپ لیبرتی دست داشتند، به طوری جدی تضعیف خواهد کرد.
سایت هیل ـ 26تیر92