هورست تلچیک، مشاور سیاست خارجی صدر اعظم آلمان در دولت هلموت کهل، که تا سال 2008 ریاست کنفرانس امنیتی مونیخ را برعهده داشت، طی مقاله ای با عنوان « عروسک های خیمه شب بازی با هم مسابقه میدهند»، در روزنامه آلمانی فرانکفورتر آلگماینه، نوشت: در حکومت مذهبی ایران نمیتواند سخنی از انتخابات آزاد در میان باشد. پایه های سیاسی خامنه ای رهبر رژیم متزلزل شده است. تقریباً هر روز مقامات ارشد حکومت یکدیگر را به دزدی، رانت خواری، سوء استفاده از قدرت و فساد مالی متهم می کنند. در این انتخابات تنها همراهان و پشتیبانان رهبر در لیست مانده اند. اما آنها نیز به نزاع رقابتی و جنگ جناح ها مشغولند. جنگ قدرت به تمام و کمال در جریان است. این جنگ قدرت درونی به دلیل ضعف اقتصادی بازهم بیشتر تشدید خواهد شد. تورم و رکود گریبان اقتصاد را گرفته است. واحد پول ایران به شدت بی ارزش شده است. خامنه ای به طور مستمر نسبت به وقوع قیام مردمی مانند آنچه که در سال 2009 رخ داد، هشدار میدهد، زیرا میداند که چنین چیزی میتواند کل نظام او را به سوی سرنگونی سوق بدهد. حداقل از حوادث انقلابی در تونس، لیبی و مصر باید برای خامنه ای روشن باشد که نمیتواند با اهرمهای ترور و سرکوب نظام دیکتاتوری خود را در امان نگه دارد. امیدهای سرخورده ایرانیان، پتانسیل عظیم خطرناکی برای این رژیم است و این در حالی است که مقاومت سازمانیافته در حال رشد است.
منحرف ساختن افکار عمومی از ضعف های داخلی با توسل جستن به اقداماتی در خارج مرزها، امری است که به وفور تجربه شده است. در این اثنی رژیم ملایان ایران هیچ پنهان نمی کند که بشار اسد را با ارسال سلاح و نیروی نظامی پشتیبانی میکند. رژیم ایران در لبنان نیز حزب الله را بسیج کرده و پول و سلاح در اختیار آنها قرار داده است. به طور مستمر هیئت های ایرانی وارد بغداد می شوند تا در توافق با نوری مالکی به عنوان یک متحد در ائتلاف خود، عراق را به صورت کریدوری برای ارسال سلاح و اعزام نیروی مسلح علیه اپوزیسیون سوریه مورد استفاده قرار دهند. همزمان رژیم ایران میخواهد به کمک مالکی، مجاهدین خلق ایران را نابود کند.
با توجه به وضعیت پرمخاطره در کل این منطقه، ابعاد عجز غرب نفس گیر است. نیروهای اپوزیسیون در ایران باید علائمی را به صورت علنی دریافت کنند و بدین ترتیب اطمینان حاصل کنند که مقاومت آنها نه تنها مورد قدردانی واقع میشود بلکه –مورد حمایت نیز قرار میگیرد.
یک نشانه اولیه میتواند این باشد که سه هزار تن از ایرانیان در کمپ لیبرتی از چنگال حاکمان عراق رها شوند. آنها روزمره در معرض تهدید قرار دارند. همزمان باید مهمترین گروه مقاومت ایران، مجاهدین خلق به لحاظ سیاسی حمایت شوند. رئیس جمهور برگزیده این مقاومت، مریم رجوی طی بیانیه ده ماده ای برنامه شورای ملی مقاومت برای یک «ایران آزاد، برابر و دموکراتیک» را به افکار عمومی ارائه داده است. اما جهان آزاد تاکنون به صورتی غیرقابل توضیح در مقابل آن سکوت کرده است. چگونه باید این رفتار را توصیف کرد؟ دلسردی، بزدلی، مماشات؟ ما باید بخاطر بیاوریم که چطور بکرات ما در کشورهای سابق کمونیستی جنبشهایی مانند جنبش همبستگی (در لهستان) را به حال خود تنها رها کردیم ولی آنها در نهایت به پیروزی رسیدند.