مردم ایران امیدهای زیادی پس از سقوط شاه در فوریه سال 1979 داشتند، اما آن انقلاب بزرگ توسط آیت الله روح الله خمینی و بنیادگرایان اسلامی ربوده شد ویک استبداد بسیار بی رحمانه تر  آغاز گردید .
هزاران نفر از زندانیان سیاسی اعدام شده اند. سرکوب وحشیانه زنان، جوانان و اقلیت های قومی و مذهبی بدون وقفه ادامه دارد. سازمان ملل متحد  این جنایات را در 59 قطعنامه مجمع عمومی  محکوم نموده است.
ایران صلح و امنیت در منطقه و جهان را از طریق صدور تروریسم و بنیادگرایی و تلاش های خود برای به دست آوردن بمب هسته ای ، که برای اولین بار توسط اپوزیسیون ایران در سال 2002 افشا گردید، را در معرض خطر قرار داده است . این رژیم  پشتیبان اصلی رژیم بشار اسد در سوریه و دیکتاتوری در حال ظهور در عراق  تحت نوری المالکی است.
سیاست ایالات متحده و اروپا در مورد  ایران در این 34 سال مطلقا شکست خورده است. مجاهدین خلق اپوزیسیون اصلی ایران   در نیابت از ایران در لیست  های سیاه تروریستی مختلف   قرار داده شد . این یک هدیه گرانبها به ملاها بود و   به عنوان مانع اصلی برای تغییرات دموکراتیک در ایران عمل نمود .
سازمان مجاهدین خلق و نیروهای ائتلاف سیاسی آنها - شورای ملی مقاومت ایران - به همراه متحدان خود  در بسیاری از مجالس، با راه اندازی یک کارزار  گسترده  علیه این بی عدالتی  موفق گردیدند که به یک  پیروزی  تاریخی در بریتانیا و اتحادیه اروپا دست یابند، قضات مربوطه دستور دادند  که آنها باید از لیستهای سیاه مربوطه برداشته شوند.
در نهایت، این نبرد قضایی در ایالات متحده آمریکا هم پیروز گردید و وزارت امور خارجه تحت هیلاری کلینتون در 28 سپتامبر 2012   دستور داد که نام آنها را از لیست ایالات متحده خارج نمایند .
در نتیجه  زمانیکه در کنفرانس اخیر در مونیخ، جو بایدن، معاون رئیس جمهور ایالات متحده از آیت الله علی خامنه ای، رهبر ایران، برای مذاکرات مستقیم دعوت به عمل آورد نا امید کننده بود.
این روشن است که مذاکرات با این رژیم  به  جائی راه نخواهد برد، و تنها برای بدست آوردن زمان بیشتری  برای توسعه زرادخانه های هسته ای خود، و  گسترش ترور و تشدید ظلم و ستم مورد استفاده قرار خواهد گرفت.
پاسخ منفی خامنه ای به ابتکار بایدن در فوریه 7 نشان داد که آنها این ابتکار را به عنوان نشانه ای از ضعف گرفته و تنها  دست آورد آن  بی اعتمادی مردم ایران به غرب خواهد بود. ایرانیان هنوز  برخورد   سرد باراک اوباما، رئیس جمهور ایالات متحده  به قیام عمومی در سال 2009 را  فراموش نکرده اند.
امروز، این رژیم در ضعیف ترین نقطه خود بسر میبرد. انزوای اجتماعی، بحران های عمیق اقتصادی و پتانسیل انفجاری در جامعه، شکاف در داخل رژیم  ایجاد نموده است.
تقابل رئیس جمهور محمود احمدی نژاد و خامنه ای به عادتی روزمره تبدیل گردیده است، در حالی که تا چند سال پیش احمدی نژاد عروسک خیمه شب بازی  خامنه ای بحساب می آمد.
رویارویی احمدی نژاد و برادران لاریجانی که کنترل مجلس و قوه قضائیه را در دست دارند  و رویارویی بین بازار سنتی ایران و خامنه ای، و انزوا خامنه ای   در میان روحانیون ارشد،  این رژیم را در آستانه سقوط قرار داده است.
تحت این شرایط، برخورد نرم  قدرتهای خارجی و مماشات نسبت به این رژیم تنها به حل و فصل بحران های آن و تشویق آن  به برخورد تهاجمی تر کمک می کند.
نیازی به دخالت نظامی خارجی برای تغییر رژیم در ایران نیست. سناریو سوریه   در ایران تکرار نمی شود زیرا یک جنبش پیشرو در ایران وجود دارد که در سوریه وجود ندارد.
ما به به اتخاذ سیاست های  قاطع ، اجرای تحریم های گسترده و حمایت از اپوزیسیون دموکراتیک ایران نیاز داریم .
اعدام بیش از 120000 از اعضای سازمان مجاهدین خلق و فعالان سیاسی ، اخراج  اعضای آن از کمپ اشرف در عراق، و قرار دادن آنها در لیست تروریستی غرب   نه تنها قادر به از بین بردن آنها نگردیده ، اما در واقع قدرت و همبستگی   آنها را بیشتر نموده است.
با از سر گذراندن این بحران ها، سازمان مجاهدین خلق، تحت رهبری مریم رجوی  ،  برای رهبری مردم ایران  نسبت به  تغییر رژیم بیشتر واجد شرایط   گردیده است.
( استرون استیونسون یک نماینده محافظه پارلمان اروپا از اسکاتلند است. وی رئیس هیئت رابطه با عراق در پارلمان اروپا و همچنین رئیس گروه پارلمانی دوستان ایران آزاد در پارلمان اروپا می باشد)
خبرگزاری یونایتدپرس، به قلم استراون استیونسون نماینده پارلمان اروپا از انگلستان -  14 فوریه 2013