در روز ۲۰آبان ۱۴۰۴، موجی از اعتراضات صنفی و مردمی سراسر ایران را فرا گرفت. کارگران، بازنشستگان، پرستاران و کارکنان نهادهای مختلف در نقاط گوناگون کشور، از مشهد تا کرمانشاه و عسلویه، دست به تجمع زدند.
کارگران و نیروهای ارکان ثالث پارس جنوبی با شعار علیه تبعیض و بی‌عدالتی مزدی تجمع کردند، بازنشستگان کرمانشاه بار دیگر خواستار اجرای وعده‌های معوقه شدند، و پرستاران مشهد برای دومین روز پیاپی در بیمارستان‌های قائم و امام رضا فریاد اعتراض سردادند. هم‌زمان، کارکنان بهزیستی در سراسر کشور و سرمایه‌گذاران پروژه طراوت خودرو در قزوین نیز نسبت به وضعیت معیشتی و عدم پاسخگویی مسئولان اعتراض کردند.
این اعتراضات گسترده، بازتابی از نارضایتی عمیق اقشار مختلف جامعه از سیاست‌های اقتصادی و ناکارآمدی حاکمیت در پاسخ به بحران‌های معیشتی و اجتماعی است