این شعرم مبین نگاهم به در یایی است که در میانه ی شهریور شصت سال پیش، از چشمه ی زلال م .ح جوشید:

تو را دیدم شبی جایی

میان خیلِ خورشیدان ِخاموش وُ

سپرده دل به تاریکی.

به بیداری فرا خواندی مرا

با چشم بیدارت

و خواب از دیدگان خسته ام بگریخت.

گذشتم از خط خفتن

خطِ پا در گِلِ ماندن

سفر آغاز رفتن شد

ز شهر من

به عشق‌آباد گُلخندت.

رها گشتم،

رها گشتم

ز شب های پُر از خورشید

ـ همه خاموش، همه تاریک ـ

رها از من، رها از ما

شدم جاری به‌سوی تو

تو ای پیدای ناپیدا.

در این دریای توفانی

سفر از من به چشمانت

رها از دامن ابر وُ

سفر از قطره ی باران

به‌سوی تو،

به ژرفای دلِ دریا !