سخنرانی خانم مریم رجوی
برنامه مقاومت ایران برای تضمین حقوق‌بشر و آزادی‌ها در ایران فردا
آقای شهردار بولاق،
خانم‌ها و آقایان منتخب، خانم‌ها و آقایان، دوستان عزیز!
در ۲۶ اوت ۱۷۸۹ اعلامیه حقوق‌بشر و شهروندی به‌مثابه یک دست‌آورد تاریخی برای بشریت به تصویب مجلس موسسان ملی فرانسه در آمد. آیا قابل تصور است که امروز دولتها در حال مماشات با رژیمی باشند که تمامیت این اعلامیه را نقض می‌کند؟
در کشور من بیش از چهار دهه است که رژیم آخوندها مردم ایران را سرکوب و کشتار می‌کند بدون این‌که مجازات بشود.
چند هفته پیش دو مجاهد خلق بهروز احسانی و مهدی حسنی اعدام شدند. ۱۴زندانی سیاسی دیگر به‌دلیل عضویت در سازمان مجاهدین خلق ایران، محکوم به اعدام شده‌اند.
در ماه ژوییه، حداقل ۱۱۴نفر اعدام شدند. در یک سال دوره پزشکیان که خود را مدره معرفی می‌کرد، حداقل ۱۶۳۰نفر اعدام شدند.
دو دلیل عمده برای این رویکرد دیوانه‌وار رژیم وجود دارد:
اول، این‌که رژیم از مردم می‌ترسد و نگران از دست دادن کنترل اوضاع است. مردم روزانه رنج می‌کشند.
نه برق وجود دارد نه آب، نه نان و قیمت‌ها بسیار بالاست. اعتراض روزانه در همه جا جریان دارد. مردم شیراز و کازرون به خیابان آمده و فریاد می‌زدند «آزادی، آزادی». آنها مورد یورش پاسداران قرار گرفتند. برای دیکتاتوری مذهبی اعدام و سرکوب تنها راه جلوگیری از قیام مردمی است.
علت دیگر عدم مجازات و عدم پاسخگویی است. کسانی که این جنایات را امروزه مرتکب می‌شوند همان کسانی هستند که قتل‌عام‌های دهه۶۰ و به‌خصوص ۶۷ را انجام دادند و از مجازات مصون مانده‌اند. در دهه۶۰ رژیم دهها هزار مخالف خود را اعدام کرد.
در سال ۶۷ خمینی فتوایی صادر کرد که باعث قتل‌عام۳۰۰۰۰ زندانی سیاسی شد که اکثریت آنها از مجاهدین خلق بودند.
کتاب (نسل‌کشی مجاهدین- قتل‌عام۶۷ در شهرستانها) تصویری از قتل‌عام سال۶۷ در ۲۶ استان ایران را نشان می‌دهد. نفرات بسیار اندکی از این نسل‌کشی صحبت کرده‌اند.
پروفسور جاوید رحمان در گزارش پایانی دوره خود در ژوییه ۲۰۲۴ اعدام‌های دهه۶۰ در ایران را نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت خواند و از کشورها خواست که مقامات رژیم را به‌خاطر این جنایات مورد محاکمه قرار دهند. اما جامعه جهانی واکنشی نشان نداد.
رئیس قضاییه آخوندها در ۱۹مرداد، وجود زندانی سیاسی در زندان‌های خامنه‌ای را انکار کرد. هدف این دروغگویی‌ها نقض ابتدایی‌ترین حقوق زندانیان سیاسی است.
رژیم شاه هم وجود زندانیان سیاسی در ایران را تکذیب می‌کرد اما بعد از انقلاب همه دیدند که او وحشیانه‌ترین شکنجه‌ها را علیه زندانیان سیاسی اعمال می‌کرد.
هم‌اکنون دست کم ۳۷۰۰ زندانی سیاسی در سراسر کشور، هدف فشارها و آزارهای مستمرند.
– رژیم آخوندی زندانیان را مورد شکنجه قرار می‌دهد.
– با هجوم گله‌وار به زندانیان بی‌دفاع
– انداختن زندانیان در قفس
– انتقال زندانیان به انفرادی در محل‌های مخفی
– جلوگیری از درمان زندانیان بیمار
– پرونده‌سازی‌های ساختگی برای افزودن دوره محکومیت آنها و ربودن و تبعید آنها برای سخت کردن شرایط‌شان.
– هواداران مجاهدین را پی‌درپی به اعدام محکوم می‌کنند. خانواده‌های مجاهدین اعدام شده تحت شکنجه روحی‌اند.
– زندانبانان، اعدام‌شدگان را مخفیانه دفن می‌کنند و پدران و مادران زندانیان دستگیر می‌شوند و دارایی آنها مصادره می‌شود.
هفته گذشته رژیم در یک اقدام ضدانسانی اعلام کرد که قطعه ۴۱ قبرستان تهران را می‌خواهد به پارکینگ تبدیل کند. در این قطعه، اعضای مجاهدین اعدام شده در دهه۶۰ دفن شده‌اند. آنها می‌خواهند آثار جنایت را بپوشانند.
اولین مسئول تمامی این جنایات خامنه‌ای است و این نشان می‌دهد که رژیم از مقاومتی که در سراسر کشور گسترش پیدا می‌کند، وحشت دارد.
سال گذشته چندین بار زندانیان سیاسی دست به اعتراض زدند. کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام در دی‌ماه۱۴۰۲ در زندان قزل‌حصار شروع شد و اکنون هر سه شنبه در ۵۰زندان ایران اعتصاب غذا انجام می‌شود.
دوستان عزیز!
مساله ایران فقط موضوع اتمی یا موشکی آن نیست. دیگر نباید اجازه داد که حقوق‌بشر و حق مردم ایران برای زیستن در آزادی نادیده گرفته شود.
سیاست اتخاذ شده توسط غرب در این چهار دهه، به بن‌بست رسیده است. علت آن نادیده گرفتن مهمترین عنصر یعنی مردم ایران و مقاومت سازمان‌یافته آن است. ما همواره گفته‌ایم که راه حل نه جنگ خارجی است و نه مماشات، بلکه سرنگونی به‌دست مردم و مقاومت ایران است. زمان آن است که کشورهای غربی سیاست خود را دگرگون کنند.
دوستان گرامی!
دیروز ۲۵اوت سالروز آزادسازی پاریس بود. روزی که نیروهای فرانسوی آزاد و نیروهای زرهی ژنرال لوکلر پاریس را آزاد ساختند. روز بعد در ۲۶اوت ژنرال دوگل به شانزه لیزه و به میان جمعیت عظیم مردم پاریس رفت.
مقاومت و شعار ملی آزادی، برابری، برادری، ارزش‌های پایه‌یی جمهوری فرانسه هستند.
ما فرانسه را با شما می‌شناسیم شما که از این ارزش‌ها دفاع می‌کنید و شما که از مقاومت ایران حمایت می‌کنید و در کنار مردم ایران هستید.
مقاومت ایران برای عدالت و حقوق‌بشر به‌پاخاسته است. ایرانی بدون اعدام، شکنجه، سانسور و احکام شریعت آخوندی. ایرانی که به همه مذاهب و عقاید بر پایه حقوق بین‌المللی احترام می‌گذارد.
ایرانی که به حقوق زنان احترام می‌گذارد. ما می‌گوییم: زن- مقاومت-آزادی و
نه به حجاب اجباری، نه به دین اجباری و نه به حکومت اجباری .
دور نیست روزی که تهران به‌دست نیروهای مقاومت و مردم ایران آزاد شود و ما امیدواریم که از شما در ایرانی آزاد استقبال کنیم.
من از شرایط بحرانی مردم ایران و زندانیان سیاسی و هم‌چنین نقض حقوق‌بشر در دیکتاتوری‌های شاه و شیخ گفتم. حالا اجازه می‌خواهم به‌طور مختصر برنامه مقاومت ایران برای تضمین حقوق‌بشر و آزادی‌ها در ایران فردا را خاطرنشان کنم.
سوال مطرح این است که چگونه می‌توان احترام به حقوق‌بشر را در آینده ایران تضمین کرد؟
از نظر ما علاوه بر آزادی، عدالت شالوده اصلی هر حکومت دموکراتیک است. اگر در نظام آینده ایران عدالت برقرار نباشد، هرج و مرج و انتقام‌جویی و دیکتاتوری جایگزین قانون می‌شود.
در اوایل همین ماه، مزار شهیدان مجاهد خلق در قطعه ۴۱ قبرستان بهشت زهرا در تهران توسط رژیم با ماشین آلات سنگین صاف و نابود شد.
پس از فاش شدن این جنایت معاون شهردار خامنه‌ای در تهران اعتراف کرد که تخریب مزارها بر اساس دستور مقامات ارشد صورت گرفته و قرار است محل آن به پارکینگ تبدیل شو این تصمیم بالاترین مقام‌های رژیم و مشخصاً خامنه‌ای است. او می‌خواهد اثرات جنایت علیه بشریت را بپوشاند.
رژیم حاکم مزار قتل‌عام‌شدگان سال ۶۷ را نیز پنهان کرده است. اما سازمان مجاهدین نشانی مزارهای پنهان در ۳۶شهرستان را افشا کرده است. در سال‌های گذشته نیز رژیم تعداد زیادی مزارهای شهیدان در سراسر کشور از جمله تبریز، اهواز، مشهد و تهران را تخریب کرده است.
طبق قوانین بین‌المللی از بین بردن آثار نسل‌کُشی و جنایت علیه بشریت ادامه و مشارکت در این جنایتها محسوب می‌شود.
در شروع سخنانم درباره کتاب «نسل‌کشی مجاهدین-قتل‌عام۶۷ در شهرستانها» توضیح دادم.
اسناد این کتاب که با زحمت زیاد گردآوری شده، هر خواننده‌یی را غرق بهت و حیرت می‌کند، هم به‌خاطر جنایات غیرقابل تصوری که این رژیم مرتکب شده، هم از استقامت بهترین فرزندان ملت ایران که سرفرازی مردم ایران را در نبرد با هیولای استبداد مذهبی جاودانه کرده‌اند.
ما نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم.
کارزار بزرگ دادخواهی تا به‌دست آوردن همه اسامی و مزارهای شهیدان قهرمان قتل‌عام۶۷ در تهران و تمام شهرهای ایران ادامه دارد. تک تک شما می‌توانید به کارزار بزرگ دادخواهی یاری برسانید.
اقدامات جنایتکارانه رژیم آخوندی، فقط معطوف به داخل ایران نیست. همین امروز استرالیا به دلیل اقدامات تروریستی این رژیم، سفیر آخوندها را از این کشور اخراج کرد. اخراج سفیر فاشیسم دینی حاکم برایران از استرالیا، یک قدم مثبت و ضروری در راستای مبارزه با تروریسم دولتی است.
ما از سه دهه پیش به بسته‌شدن سفارت‌ها، نمایندگی‌های دیکتاتوری دینی حاکم بر ایران و مراکز وابسته به آن فراخوانده‌ایم که در واقع لانه‌های تروریسم و جاسوسی هستند. این اقدامی است که باید زودتر انجام می‌شد و سایر کشورها به ویژه کشورهای اروپایی باید از آن تبعیت کنند.
ظریف وزیر خارجه سابق رژیم، در آخرین سال وزارتش اعتراف کرد: سفارت‌خانه‌های رژیم ساختار امنیتی دارد و دستور کاری که برای وزارت‌خارجه ما تعیین شده، از ابتدا امنیتی بوده است.
در حقیقت تروریسم این رژیم، ادامه خونریزی و نقض حقوق بشر در خارج از مرزهای ایران است.
خون‌هایی که برای آزادی ایران نثار شده و رنجی که در این ۴دهه مردم ایران متحمل شده‌اند، در برنامه مقاومت ایران برای یک ایران آزاد به گُل نشسته است.
مطابق این برنامه در ایران آزاد شده فردا ، مردم ایران باید از همه آزادی‌های مندرج در اعلامیه جهانی حقوق‌بشر و میثاق‌ها و کنوانسیونهای بین‌المللی از جمله میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی،
کنوانسیون علیه شکنجه و کنوانسیون حذف کلیه اَشکال تبعیض علیه زنان برخوردار شوند.
شورای ملی مقاومت از تحقق تمام مواد میثاق جهانی حقوق‌بشر دفاع می‌کند. از جمله:
ـ لغو حکم اعدام
ـ منع هرگونه شکنجه تحت هرعنوان
ـ آزادی‌کامل بیان، عقیده و مذهب، مطبوعات، فضای مجازی و احزاب و اتحادیه‌ها
ـ تبدیل رادیو و تلویزیون به محلی برای نشر اخبار و اطلاعات و بحث آزاد بدون سانسور.
ـ لغو قوانین شریعت آخوندی
ـ خلع‌سلاح و انحلال سپاه پاسداران، بسیج و وزارت اطلاعات. هم‌چنین انحلال دادگاه‌ها و دادسراهای انقلاب‌اسلامی و سایر نهادهای سرکوبگر.
ـ تأمین امنیت قضایی تمام آحاد مردم
ـ و برپایی یک نظام قضایی مستقل مبتنی بر اصل برائت، حق دفاع، حق دادخواهی، حق برخورداری از محاکمه علنی و استقلال کامل قضات.
دوستان!
آنچه ما می‌خواهیم و آنچه مردم ایران می‌خواهند، جامعه‌یی است براساس حقوق‌بشر، آزادی، دموکراسی و برابری.
این برای ما یک رویا نیست. هدفی است که برای به‌دست آوردن آن از هفت‌خان رنج و شکنجه و زندان و شیطان‌سازی عبور کرده‌ایم. و برای آن از هیچ فدا و از خودگذشتگی فروگذار نخواهیم کرد.
آزادی گنجی گرانبهاست که رنجی گران می‌طلبد. برای آزادی ایران تا آخر ایستاده‌ایم.
پاریس – شهرداری منطقه ۱۷
کنفرانس «ایران بپا خاسته در مقابل رژیم اعدامها»
با حضور خانم مریم رجوی رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت ایران
شهرداران، منتخبان و شخصیت‌های فرانسوی
و کارشناسان، گزارشگران و حقوقدانان برجستهٔ بین‌المللی
- پروفسور هرتا دویبلر گملین - وزیر دادگستری آلمان ۲۰۰۲-۱۹۹۸
- ژوفروا بولار - شهردار منطقه ۱۷ پاریس
- سفیر یواخیم روکر - رئیس شورای حقوق‌بشر سازمان ملل ۲۰۱۵
- سفیر و نماینده دائم آلمان در سازمان ملل در ژنو ۲۰۱۶-۲۰۱۴
- پروفسور جاوید رحمان - گزارشگر ویژهٔ ملل متحد برای ایران ۲۰۲۴-۲۰۱۸
- دکتر مارک الیس مدیر اجرایی انجمن بین‌المللی وکلا
- دومینیک آتیاس - رئیس شورای اداری بنیاد وکلای اروپایی - رئیس کانون وکلای اروپا با بیش از یک میلیون عضو ۲۰۲۲-۲۰۲۱ -نایب‌رئیس کانون وکلای پاریس ۲۰۱۷-۲۰۱۵
- آلن ویوین - وزیر پیشین امور اروپایی دولت فرانسه - نایب‌رئیس مجلس ملی فرانسه ۱۹۸۳-۱۹۸۲ -رئیس هیأت بین وزارتی مبارزه علیه فرقه‌ها ۲۰۰۲-۱۹۹۸
- پروفسور ولفگانگ شومبورگ - قاضی دادگاه بین‌المللی کیفری ملل متحد برای یوگسلاوی سابق و رواندا
- سونیا بیسرکو - عضو کمیسیون حقیقت‌یاب ملل متحد در مورد نقض حقوق‌بشر در کره شمالی ۲۰۱۴-۲۰۱۳ -بنیان‌گذار و رئیس کمیته هلسینکی برای حقوق‌بشر در صربستان
- ژیلبر میتران - رئیس فرانس‌لیبرته بنیاد دانیل میتران - نمایندهٔ مجلس ملی فرانسه ۲۰۰۲-۱۹۹۷
- ژان فرانسوا لوگاره – شهردار منطقهٔ ۱ پاریس ۲۰۲۰-۲۰۰۰ - رئیس بنیاد مطالعات خاورمیانه
- ژاک بوتو معاون شهردار منطقهٔ مرکزی پاریس - شهردار منطقهٔ ۲ پاریس ۲۰۲۰-۲۰۰۱
- نیلوفر عظیمی
- مادر ابراهیم‌پور
- آزاده عالمی
- آرمان حبیبی
ژان فرانسوا لوگاره – شهردار منطقهٔ ۱ پاریس ۲۰۲۰-۲۰۰۰ – رئیس بنیاد مطالعات خاورمیانه
آقای شهردار منطقه هفدهم، دوست عزیزم ژفروا بولار، خانم پرزیدنت شورای ملی مقاومت ایران، خانم مریم رجوی گرامی، آقای وزیر، آلن ویوین عزیز، خانم وزیر، آقای سفیر، خانم رئیس، آقایان شهرداران و دوستان مقاومت ایران، من در اینجا چهره‌های بسیار بسیار وفاداری را می‌بینم. برخورداری از حافظه تاریخی مهم است و برگزاری این یادواره به‌همراه هم اهمیت دارد؛ «یادبود» واژه‌‌یی است که معنای عمیقی دارد. دیروز سالگرد آزادی پاریس بود، آقای شهردار، و مانند همه شهرداری‌ها، این همیشه لحظه‌‌یی سرشار از احساس برای تمام پاریسی‌ها و همه کسانی است که پاریس و فرانسه را آزاد کردند؛ آمریکایی‌ها هم در آن زمان آنجا بودند و دوستان دیگر نیز بودند. این به‌واقع یک لحظه بزرگ از احساس و هیجان است و هنوز هم آن نسیم آزادی را احساس می‌کنیم وقتی که رویدادهای ۲۵ اوت در پاریس را به یاد می‌آوریم. این هم‌چنین یک تاریخ مهم است زیرا پایان ماه اوت یادآور غم‌انگیز قتل‌عام در ۱۹۸۸ است، زمانی که به‌دنبال فتوای خمینی، به‌قتل رسیدند، بله، به‌قتل رسیدند بیش از ۳۰۰۰۰قربانی تنها در عرض چند هفته. و این یادبود را من و ژاک بوتو در شهرداری منطقه اول و سپس در شهرداری منطقه دوم پاریس برقرار کردیم.
من از ژفروا بولار بسیار سپاسگزارم که این راه را ادامه داد و هم‌چنین از فلورانس برتو در منطقه پنجم. دیدن چهره‌های قربانیان، شهیدانی که از تاریکی و فراموشی بیرون می‌آیند، تجربه‌‌یی سرشار از احساس عمیق است. من فکر می‌کنم این مهم است که هر سال در پایان ماه اوت این یادآوری تکرار شود. و این لحظه هم‌چنین بسیار نمادین است، چون سازمان مجاهدین خلق ایران، نزدیک به ۶۰سال است که به‌طرز بی‌وقفه‌‌یی در حال مبارزه است.
پس ما تقریباً به یک سالگرد هم نزدیک می‌شویم و در طول همه این دهه‌ها، مبارزه قهرمانانه و خستگی‌ناپذیر مقاومت ایران دست‌آوردهایی داشته است. امروز رژیم آخوندها بیش از هر زمان دیگری تضعیف شده است. ما حتی در مطبوعات، چه در رسانه‌های بین‌المللی و چه در مطبوعات فرانسه، مقالاتی می‌بینیم که از فضایی از سردرگمی، درماندگی و فقر گسترده‌یی سخن می‌گویند که پیوسته در حال گسترش است؛ و هم‌چنین صحنه‌های شورش و خیزش‌هایی که روزبه‌روز بیشتر می‌شود. بنابراین، بله، پیش از هر چیز باید به‌یاد آورد و یادآوری کرد و یادبود برگزار کرد، اما هم‌چنین باید پیامهای امید را به اشتراک گذاشت. این همان کاری است که ما امروز انجام خواهیم داد، با همه شاهدانی که در اطراف ما هستند و نیز با زنانی که شهادت‌هایی از آنچه تجربه کرده‌اند و از آنچه امروز هم زندگی روزمره مقاومت مردم ایران است، برای ما بازگو خواهند کرد.
پس، من خوشآمد می‌گویم به همه شما و بسیار خوشحالم که در ابتدا رشتهٔ کلام را به ژفروا بولار بسپارم تا سخن خوشامدگویی را ایراد کند. باز هم سپاس از تو ژفروا به‌خاطر همه کارهایی که انجام می‌دهی.
ژوفروا بولار - شهردار منطقه ۱۷ پاریس
خانم پرزیدنت، خانم‌ها و آقایان، با سپاسی ویژه از ژان فرانسوا لوگاره، شهردار پیشین منطقهٔ اول پاریس، همکار و دوست قدیمی‌ام. مایه خرسندی بسیار است که امروز از شما استقبال می‌کنم، خانم رئیس‌جمهور و در کنار شما هستم، در همکاری با کمیته شهرداران فرانسه برای یک ایران دموکراتیک و البته کمیته حمایت از حقوق‌بشر در ایران که برگزار کننده این نمایشگاه و کنفرانس در شهرداری منطقهٔ هفدهم است. به‌عنوان شهردار، موضوع ایران برای من دغدغه‌ای فرعی به‌حساب نمی‌آید، بلکه سال‌های طولانی است که تبدیل به یک باور عمیق درونی و توجه همیشگی در فعالیت‌هایم در این منطقهٔ هفدهم بوده است، جایی که پیش از این نیز چندین کنفرانس در مورد سانسور در ایران با هنرمندان، شاعران، نویسندگان و روزنامه‌نگاران برگزار کرده‌ایم.
البته غنای چند هزار ساله فرهنگ ایرانی و زیبایی میراث آن ستودنی است، اما آنچه همواره مرا به‌شدت تحت‌تأثیر قرار داده، مبارزه شجاعانه زنان و مردان ایرانی برای آزادی و دموکراسی در کشورشان بوده است.
این مقاومت ریشه‌دار که بیش از ۴۰سال فداکاری را شامل می‌شود، ما را به احترام و ستایش وامی‌دارد. وضعیت حقوق‌بشر در ایران هولناک و غیرقابل تصور است. سال گذشته، به‌مناسبت روز جهانی حقوق‌بشر، ما در نمای ساختمان شهرداری‌مان، بنر بزرگی با تصاویر ۱۱زندانی سیاسی محکوم به مرگ نصب کردیم. در کشوری هم‌چون فرانسه، مهد حقوق‌بشر، مجازات اعدام غیرقابل پذیرش است، کاملاً غیرقابل پذیرش. از این رو، من به‌شدت مجازات مرگ در ایران را محکوم می‌کنم و تصمیم گرفتم بدون هیچ‌گونه قید و شرطی از برنامه ۱۰ماده‌‌یی خانم مریم رجوی حمایت کنم که امروز با حضورشان در جمع ما مایه افتخار ما هستند. این برنامه خواستار لغو مجازات اعدام است. خواستار برابری زن و مرد است. خواستار جدایی دین از دولت است. خواستار احترام به حقوق اقلیت‌های قومی است. خواستار ایرانی غیرهسته‌یی است. این برنامه برای من، خانم پرزیدنت گرامی، چشم‌اندازی روشن و دموکراتیک از آینده ایران است. هم‌چنین می‌خواهم به یادبودی شخصی اشاره کنم: مشعلی که دوست من ژان فرانسوا لوگاره به من سپرد، در ادای احترام به قربانیان قتل‌عام ۱۳۶۷، سالگردی تراژیک که شما یادآوری کردید و تاریخ شما را رقم زده است. این مشعل، ژان فرانسوا عزیز، دوستان عزیز، برای من نمادی از افتخار و مسئولیت است. نوری که وظیفه یادآوری و عدالت را به ما خاطرنشان می‌کند. ما، شهرداران فرانسه، در سراسر کشور و همه استانهای فرانسه، حمایت قوی و مستمر خود را از مقاومت ایران ابراز داشته‌ایم. بیانیه‌یی تاکنون به امضای بیش از ۱۰۰۰شهردار فرانسه رسیده است که نقش سرکوبگرانه رژیم علیه زنان و مردان ایران را محکوم می‌کنند و به تأکید، نفی ۲دیکتاتوری، یعنی دیکتاتوری شاه و دیکتاتوری آخوندها را اعلام می‌کنند. این بیانیه خواستار آن است که سپاه پاسداران در فهرست سازمانهای تروریستی قرار گیرد. حمایت از این چشم‌انداز، دوستان عزیز، به‌معنی اعلام همبستگی ما با مردمی است که در جستجوی آزادی، کرامت و عدالتند. به‌عنوان فرانسوی، وظیفه ماست که این را بگوییم. ما در کنار شما هستیم. ژان دیدیه برتو، عضو شورای شهر پاریس و مسئول امور بین‌المللی و روابط اروپایی در شهرداری ناحیه هفدهم نیز مرا در این حمایت همراهی می‌کند. آینده یک ایران آزاد، دموکراتیک و صلح‌آمیز فقط یک رویا نیست. این وعده‌یی است که تحقق آن هر روز بیش‌از‌پیش نزدیک‌تر می‌شود، همان‌طور که پیش‌تر به آن اشاره شد. مایلم سخنانم را با این شعار به پایان برسانم: زن، مقاومت، آزادی. زن مقاومت آزادی (بار دوم به فارسی می‌گوید) سپاس از همه شما.
ژان فرانسوا لوگاره ـ شهردار منطقهٔ ۱ پاریس ۲۰۲۰-۲۰۰۰ ـ رئیس بنیاد مطالعات خاورمیانه
ممنون آقای شهردار. او نماد مقاومت است، او زنان را نمایندگی می‌کند و مشعل آزادی را بسیار بالا برافراشته است، آن‌هم با شجاعت و جان‌فشانی بسیار. او جهان را برای دفاع از دموکراسی در می‌نوردد، در مقابل پارلمانترها، در شورای اروپا و در همه‌جا؛ و پیام او همواره این است که طبیعتاً باید دیکتاتوری آخوندها پایان یابد، اما دموکراسی باید جایگزین آن بشود. مریم رجوی، پرزیدنت شورای ملی مقاومت ایران.
__________________________________________________________________________
پاریس – شهرداری منطقه ۱۷ کنفرانس «ایران بپا خاسته در مقابل رژیم اعدامها» با حضور خانم مریم رجوی رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت ایران
پاریس – شهرداری منطقه ۱۷
کنفرانس «ایران بپا خاسته در مقابل رژیم اعدامها»
با حضور خانم مریم رجوی رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت ایران
شهرداران، منتخبان و شخصیت‌های فرانسوی
و کارشناسان، گزارشگران و حقوقدانان برجستهٔ بین‌المللی
- پروفسور هرتا دویبلر گملین - وزیر دادگستری آلمان ۲۰۰۲-۱۹۹۸
- ژیلبر میتران - رئیس فرانس‌لیبرته بنیاد دانیل میتران
- نمایندهٔ مجلس ملی فرانسه ۲۰۰۲-۱۹۹۷
- سفیر یواخیم روکر - رئیس شورای حقوق‌بشر سازمان ملل ۲۰۱۵
- سفیر و نماینده دائم آلمان در سازمان ملل در ژنو ۲۰۱۶-۲۰۱۴
- پروفسور جاوید رحمان - گزارشگر ویژهٔ ملل متحد برای ایران ۲۰۲۴-۲۰۱۸
- دکتر مارک الیس مدیر اجرایی انجمن بین‌المللی وکلا
- مادر ابراهیم پور
ژیلبر میتران: گزارش فوق‌العاده سال ۲۰۲۴ جاوید رحمان، باید صراحتاً در قطعنامه‌های مجمع عمومی سازمان ملل گنجانده شود. دانیل میتران همیشه در کنار شما بود و بنیاد او که امروز نمایندگی آن‌را برعهده‌دارم، برای این مبارزه که مبارزه شما و ملت ایران است هم‌چنان در کنار شما باقی می‌ماند
ژیلبر میتران - رئیس فرانس‌لیبرته بنیاد دانیل میتران
آقای شهردار، خانم پرزیدنت، مریم گرامی، خانم‌ها و آقایان منتخب، خانم‌ها و آقایان دوستان عزیز، در شرایط بحرانی ایران امروز، اخبار سیاسی به شکست سنگین راهبردی ایران در عرصه منطقه‌ای، فرسایش مشروعیت سیاسی و مذهبی رژیم، وخامت اقتصادی کشور و نمایش‌هایی از گفتگو درباره موضوع هسته‌یی با ایران اشاره دارد. ولی کشتارهای روزمره، دستگیریهای گسترده، سرکوب و زندانی کردنهای فوری و خودسرانه، شکنجه‌ها، محو کردن آثار جنایات و اعدام‌های سیاسی گسترده دهه هشتاد میلادی، همان‌گونه که مریم به آن اشاره کرد، گروگان‌گیری اتباع خارجی، تلاش‌ها برای انجام عملیات تروریستی و خود‌ِ عملیات‌های تروریستی در سطح بین‌المللی. در یک‌کلام، تروریسم دولتی. تمام اینها عمدتاً هم‌چون خبرهای گذرا در رسانه‌ها بازتاب می‌یابد، گویی که فقط یک رویداد روزمره است. اما این واقعیت، یک رویداد گذرا نیست، بلکه تاریخ ایران است؛ بیش از چهل سال تاریخ زیر سلطه رژیم آخوند. این تاریخ همان دیپلماسی است بر پایه گفتگوی ترس‌آلود و مماشات با رژیم. این دیپلماسی شکست‌خورده است، بی‌اعتبار شده است و دیگر دلیلی برای وجود ندارد. رئال‌پلیتیک دیگر نمی‌تواند تنها بیانگر ضعف و هراس‌ها باشد. رژیم آخوندها از این تغذیه کرده و مصونیت از مجازات، آن‌را به ادامه بی‌پایان در همین مسیر تشویق می‌کند. زیرا این شرط بقای او است (رژیم). ایران رکورد شوم بیشترین آمار اعدام به نسبت جمعیت را در اختیار دارد. بیش از صد هزار مخالف از سال ۱۳۵۷ تاکنون اعدام شده‌اند. بیش از ۳۰هزار زندانی سیاسی، عضو یا هوادار سازمان مجاهدین خلق ایران، در سال ۱۳۶۷ قتل‌عام شدند. هزار اعدام فقط در سال ۲۰۲۴ و تاکنون ۶۵۰مورد از ابتدای امسال. بقای رژیم هم‌چنان بر تکرار همان الگوی ۱۳۶۷ استوار است؛ الگویی که خود عاملان آن‌را یک «تجربه موفق» خوانده‌اند، بنا به گزارش خبرگزاری فارس نزدیک به سپاه پاسداران. این دعوت به جنایت‌های دولتی و قتل مخالفان سیاسی، تهدیدی جدی از نسل‌کشی‌های تازه، جنایت‌های جدید علیه بشریت و کشتارهای جمعی است. این تهدید، جامعه جهانی را به چالش می‌کشد. جامعه‌یی که گزارش فوق‌العاده سال ۲۰۲۴ جاوید رحمان گزارشگر ویژه وقت سازمان ملل را درباره وضعیت حقوق‌بشر در ایران در اختیار دارد. این گزارش باید صراحتاً در قطعنامه‌های مجمع عمومی سازمان ملل گنجانده شود. بر پایه ده رویه ویژه دیگر سازمان ملل به تاریخ چهارم ژوئیه گذشته، جامعه بین‌المللی باید تحقیقی در مورد سرمقاله خبرگزاری فارس انجام بدهد، باید مدارک جنایات را حفظ کند، باید مانع اعدام زندانیان سیاسی شود و باید عاملان جنایات گذشته و حال را محاکمه کند. جامعه بین‌المللی در سال ۱۳۶۷ با سکوت خود ناکام بود. نمی‌تواند امروز همان خطا را تکرار کند. دانیل میتران ایرانی نبود. دانیل میتران مجاهد نبود. او یک مقاوم بود، در برابر ستم، در برابر دیکتاتوریها از هر نوع، در برابر نقض حقوق‌بشر و در برابر بی‌عدالتی. او همیشه در کنار شما بود مریم گرامی و بنیاد او که امروز نمایندگی آن‌را برعهده‌دارم، هم‌چنان در کنار شما باقی می‌ماند، برای این مبارزه که مبارزه شما و ملت ایران است. در کنار قربانیان و خانواده‌هایشان برای حق دانستن حقیقت، برای حق عدالت، برای صلح در ایران آزاد و دموکراتیکی که شما پیشنهاد می‌دهید و نمایندگی می‌کنید، مریم گرامی.
مادر ابراهیم پور:
سلام به مریم عزیزم و مهمونای گرامی. من مادر مجاهد، مادر ابراهیم‌پور. درود و سلام به رزمندگان در زنجیر زندان اوین و تمام زندان سراسر ایران که امروز سه‌شنبه با اعتصاب غذا به هم‌رزمندگانشان، کمک می‌کنن. سه‌شنبه‌ها اعتصاب غذا می‌کنن در حالی که در زنجیر هستن. درود برشان، درود بر کانون‌های شورشی که خواب راحت از چشم رژیم بردن. تمام رزمندگان کانون شورشی، تمام زندانیان مجاهد در زندانها، همه فرزندان من هستن. اینا خانواده من هستن. اون همسرمه، این پسرم بزرگ، پسر بزرگمه. قبل از یک روز قبل از ازدواجش شهید شد. تو خیابون داشت می‌رفت، پاسدارا بستنش به رگبار. جسدش رو این‌قدرتو خیابون کشیدن که تمام گوشت و پوست و استخوانش رو زمین آسفالت شد. بچه ۱۳ ساله من اولین زندان خانواده بود که سال ۶۰ دستگیر شد. بچه ۱۳ ساله، سه ماه ازش خبر نداشتیم. پدر می‌رفت دم زندان می‌پرسید می‌گفت چنین آدمی تو زندان نداریم ما. الآن همون بچه ۱۳ ساله بزرگ شده به کوری چشم رژیم ایران، الآن تو اشرف۳ است. این پسرم چهار ماه، چهار ماه زیر زندان بود، چهار ماه زیر شکنجه بود. معلوم نشد زیر شکنجه شهید شد یا تیر خلاص بهش زدن. جسدش رو من تونستم بگیرم. پسر بزرگم جسدشو بگیرم، هم اولین شهیدم بود. مراسم آن‌چنانی براش گرفتم. تو مراسمش گل و شیرینی بود. مراسم آن‌چنانی براش گرفتم، مراسم مراسم شهادتشه. ۴۰ روز بعد از شهادت این پسر بزرگم، این پسرم که چهار ماه زیر شکنجه بود، اعدامش کردن. پیگیری کرد پدر که بره جسدش رو بگیره، جسدش رو ندادن. بردن جنگل، خودم رفتم قبر کندم، خودم بچه‌ام گذاشتم تو قبر. وقتی جسدش رو من دادن، تمام استخوانش شکسته بود. همه مثل یه چمدون تا شد. تمام از دست و کمر و گردن و همه‌جا، همه‌جاش شکسته بود. همه‌جا شکنجه، استخوان بدنش همه شکسته بود. براش مراسم گرفتم، برای یه چهلمی آن‌چنانی براش گرفتم. یه اتوبوس، جمعیت، مادرای شهدا، شهر رو دعوت کردم اومدن از خونه ازشون پذیرایی کردم، رفتیم جنگل. اونجا سروشم شیرینی‌پزی، یک کیک یه متری براش درست کردن، روش نوشتن «مهدی جان شهادت مبارک». رفتیم جنگل براش مراسم گرفتیم، سرود خوندیم. یه اتوبوس، ۲۰ تا ماشین سواری رفتیم جنگل، مراسم برگزار کردیم. یکی از مادرا یک، یک شعر خوند، من فقط دو تا کلمه شنیدم. مادر که وقتی این چیز شعر خوند، تمام جمعیت که بودن همه به شروع کردن به گریه کردن. بگردم کوه به کوه، دره به دره، مثال آهوی گم‌کرده بره. اگر گویند که ساحل از کجایی، بگویم داد و بیداد از جدایی. اونجا دیگه همه گریه کردن، منم گریه کردم. برای بچه‌هام گریه نکردم. سال ۶۱ حمله کردن به خونه دخترم. دخترم شش ماه باردار بود. دخترم، این دامادم، یه مهمونم داشتیم، این خواهر مجاهدم پیشم بود. خونه‌شونو به رگبار بستن. دخترم و دامادم با مهمانشان شهید شدن، سال ۶۱. اون موقع من تو ترکیه بودم، از ایران اومدم تو ترکیه، من از ایران تا ترکیه پیاده اومدم. از ایران تا ترکیه پیاده اومدم. چون رژیم دنبال، رژیم دنبال من بود، می‌خواست منو بگیره، دستگیر کنه، آرزو به دلش موند از دستگیر کردن.
بعد دخترم، دامادم شهید شدن. این پسرم هفت سال زندان بود. زندان، شکنجه، تو قتل‌عام شهید شد. از خانواده من، ریختن تو خونه منو بگیرن، من نبودم، . چهار سال زندان و شکنجه. دیگه تو زندان داشت می‌مرد، رژیم زندانش کرد چون تو شهر ما همه ما رو می‌شناختن، اگه تو زندان می‌مرد باز آبروریزی رژیم بود. رژیم آزادش کردن که. بعد از چند روز، یه هفته نمی‌دونم دو هفته کشید، پدرم فوت کردن. اینم گوشه‌یی از خاطرات، خاطرات من، گوشه‌یی از خاطرات من. این داستان من، ۳۰نفر، ۳۰نفر از فامیلای من، از بستگان من، شهید شدن. هر خانواده پنج نفر، شش نفر، ۱۰نفر. یه خانواده که نه، ۹نفر از خانواده‌ش شهید شدن. ۳۰نفر از خانواده خودم، بستگانم، ۳۰نفر شهید شدن. که متأسفانه عکسشون ندارم الآن. اینم خاطراتی بود.
بازم درود می‌فرستم به قهرمانان مجاهد در زنجیر که برای هم‌رزم‌هایشان اعتصاب غذا می‌کنن، سه‌شنبه‌ها اعتصاب غذا می‌کنن. درود به رزمندگان کانون‌های شورشی که خواب راحت از چشم رژیم بردن.
با تشکر از شما.
پروفسور هرتا دویبلر گملین - وزیر دادگستری آلمان ۲۰۰۲-۱۹۹۸
مهدی حسنی این مرد شجاع اعدام شد. ما در برابر کسانی هم‌چون بهروز احسانی سر تعظیم فرود می‌آوریم.
امروز ما اعمال وحشتناک قتل‌عام ۱۳۶۷ را به یاد می‌آوریم و همگی احساس شرم می‌کنیم که جنایتکاران مسئول آن هنوز به دادگاه سپرده نشده‌اند جای آنها آنجا است، باید مورد حسابرسی قرار بگیرند و محکومیت به زندان در انتظارشان باشد
اکنون آنها دارند گورهای مبارزان آزادی را نابود می‌کنند. چه جنایت دهشتناکی، این همان ویژگی همیشگی جنایتکاران است
پرزیدنت عزیز خانم رجوی، شرکت‌کنندگان گرامی و دوستان عزیز، چه می‌توان گفت پس از شنیدن این سخنان جانسوز یک مادر که از رنج‌ها، نقض حقوق و اعمال وحشتناکی که خانواده‌ها، فرزندانشان و جوانانشان متحمل شده‌اند و هم‌چنان متحمل می‌شوند بیان شد؟ من در بسیاری از کشورها در زندگی‌ام با چنین چیزهایی آشنا شدم. در آفریقای جنوبی در دوران آپارتاید، در شیلی پس از کودتا، در آرژانتین که مادران میدان مایو از وحشت‌ها و رنج‌ها برایمان گفتند و البته در کشورهای دیگر. ما به‌خوبی می‌دانیم که امیدی به گذار وجود دارد. همیشه نه و ناامیدی‌ها و رنج‌های بسیار وجود دارد، اما امید هست. پس بار دیگر سپاسگزارم که به ما گفتید چه می‌گذرد و از رنج خانوادهٴتان برای ما گفتید. بسیار ممنونم. می‌دانید، برای من مایهٔ افتخار است که از آلمان به این رویداد معنادار آمده‌ام تا بر این نکته تأکید کنم که همه ما باید در برابر ماشین مرگبار اعدام و مجازات اعدامِ رژیم آخوندها در ایران صدای خود را بلند کنیم. ما به‌خوبی می‌دانیم که پس از جنگ، اعدامها با شدت بیشتری ادامه یافته‌اند. وحشت ادامه دارد. آزار و شکنجه ادامه دارد. من به‌خوبی می‌دانم که مهدی حسنی، این مرد شجاع، اعدام شده است. دختر او اکنون در آلمان زندگی می‌کند و البته می‌دانیم که او حق دارد به‌عنوان پناهنده تحت حمایت در آنجا زندگی کند. اما زندگی در کشوری غریب، بدون خانواده و بدون پدر، می‌دانیم که چقدر سخت است. بنابراین ما با او احساس همدردی می‌کنیم و مطمئن باشید که ما می‌دانیم چه می‌گذرد و می‌خواهیم در کشورهای اروپایی خودمان این واقعیتها را به اطلاع عموم برسانیم. ما سر تعظیم فرود می‌آوریم در برابر کسانی هم‌چون بهروز احسانی و به‌خوبی می‌دانیم که بسیاری از سازمانها هم‌چون عفو بین‌الملل و دیگران علیه این ماشین مرگبار اعتراض می‌کنند. اما این کافی نیست. همه ما باید بگوییم: این باید متوقف شود.
این خواسته باید بلند و رسا بیان شود و باید پیامدهایی داشته باشد. پیامدهایی نه فقط در ایران، بلکه در اروپا و البته در سطح دولتهای اروپایی. همان‌طور که پیش‌تر گفته شد، امروز ما اعمال وحشتناک قتل‌عام سال ۱۳۶۷ را به یاد می‌آوریم و همهٔ ما احساس شرم می‌کنیم که جنایتکاران مسئول آن هنوز به دادگاه سپرده نشده‌اند.
جای آنها آنجا است. باید مورد حسابرسی قرار بگیرند و محکومیت به زندان در انتظارشان باشد. گویی این کافی نبود، حال ما نمی‌توانیم جنایت هولناک بعدی را تصور کنیم: آنها دارند گورهای مبارزان آزادی را نابود می‌کنند. چه جنایت دهشتناکی. این همان ویژگی همیشگی جنایتکاران است. آنها می‌خواهند آنچه را که کرده‌اند پنهان کنند. می‌خواهند شواهد بی‌عدالتی‌های خود را نابود کنند. اما این هم باید متوقف شود. این فقط خواسته ما از رژیم نیست، چون می‌دانیم به ما گوش نخواهند داد. این در واقع خواسته‌ای است از کشورهای اروپایی که با این افراد وارد مذاکره نشوند، مگر آن‌که به آنها بگویند: شما باید اعدامها را متوقف کنید و باید نابود کردن گورها را نیز متوقف کنید. من یک پروتستان هستم. می‌دانم بسیاری از مردم ایران مسلمانند. باور کردنی نیست که حکومتی که ادعا می‌کند پیرو فرامین دینی است، چنین جنایت شنیع و هولناکی مرتکب شود. غیرقابل تصور است. اما فراتر از این هم هست. ما به‌خوبی می‌دانیم که این حقیقت دارد. ما به‌خوبی می‌دانیم که مردم ایران حق دارند آینده‌ای با حق تعیین سرنوشت و آزادانه داشته باشند و می‌دانیم که هیچ گذار سیاسی ممکن نیست مگر از درون. قدرتهای خارجی موفق نخواهند شد. آنها فقط آنچه را که می‌خواهند تغییر دهند ویران می‌کنند. اما من فکر می‌کنم گرچه راه دشوار است، ما می‌توانیم امیدوار باشیم که آینده‌ای امیدوارکننده و خوب در راه است. پس خانم رجوی، بسیار خوشحالم از سخنرانی‌های شما که در دو موضوع روشنگر بود: نخست، روشن‌کردن اهداف مجاهدین، یعنی یک جامعه دموکراتیک، مبتنی بر برابری، جدایی دین از دولت و حقوق بشر. من فکر می‌کنم وظیفه و مسئولیت ما این است که این‌را بیشتر در اروپا علنی کنیم، زیرا چندان برای دیگران شناخته‌شده نیست. پس بگذارید فقط بگویم بار دیگر از شما سپاسگزارم. من عمیقاً تحت تأثیر قرار گرفتم، زیرا می‌دانم که مادران هستند که همه تغییرها را می‌آفرینند.
بگذارید بگویم مهم است این‌را یادآوری کنیم و زنان ایرانی در این مبارزه علیه دیکتاتوری شجاع‌ترینند. بار دیگر سپاسگزارم از آنچه انجام می‌دهید و من باور دارم که امید وجود دارد. بسیار ممنونم. سپاسگزارم.
سفیر یواخیم روکر - سفیر و نماینده دائم آلمان در سازمان ملل در ژنو ۲۰۱۶-۲۰۱۴
یکی از نتایج گزارش جاوید رحمان باید این باشد که موضوع قتل‌عام در قطعنامه سالانه مجمع عمومی سازمان ملل گنجانده شود. از کشورهای عضو می‌خواهم هوشیار باشند و این موضوع را در قطعنامه بگنجانند و هم‌چنین به سازوکار پیگیری اشاره کنند
پارلمان اروپا نیز تأکید کرده است که مذاکرات با رژیم باید شامل دست‌کم دو خواسته کلیدی باشد:
لغو مجازات اعدام و آزادی زندانیان سیاسی این خواسته‌ها نباید پشت‌پرده بمانند بلکه باید روی میز باشند
خانم پرزیدنت، آقای شهردار، در واقع باید بگویم آقایان شهردار، میهمانان عزیز، اجازه بدهید پیش از هر چیز تحسین و احترام عمیق خود را نسبت به ابتکار بیش از دوازده‌هزار شهردار فرانسه در همبستگی با مردم ایران ابراز کنم. این ابتکار بسیار قابل توجه است و باید به شما تبریک گفت. ما در آلمان چیزی مشابه این نداریم.
خانم پرزیدنت، با گفتن این مقدمه اجازه بدهید به انگلیسی ادامه بدهم و چند لحظه‌ای بر وضعیت کلی تمرکز کنم، وضعیتی که از وقتی من در کنفرانس مشابهی حضور داشتم، بسیار تغییر کرده است.
در سال گذشته ما شاهد تضعیف قابل توجه رژیم در عرصه بین‌المللی بودیم. پایان کار رژیم اسد را دیدیم. تضعیف نیروهای نیابتی رژیم. هم‌چنین شاهد تضعیف مواضع رژیم در زمینه تهدیدهای هسته‌یی تلویحی بودیم. این برای رژیم موقعیتی کاملاً متفاوت است و آنچه می‌بینیم، انعکاس همین ضعف خارجی در افزایش سرکوب و وحشت در داخل ایران است. به عبارت دیگر، هر چه موقعیت خارجی ضعیف‌تر می‌شود، سرکوب و وحشت در داخل افزایش می‌یابد. این امر با حقایق تکان‌دهنده‌ای پشتیبانی می‌شود. همه شما آمار اعدامها را دنبال می‌کنید: نزدیک به هزار اعدام در سال گذشته و تا ژوئیه امسال بیش از ششصد مورد که به‌واقع وحشتناک است و باید جامعه جهانی را به خشم دوباره وادارد. ما هم‌چنین شاهد بودیم که یکی از خبرگزاریهای رسمی، قتل‌عام ۱۳۶۷را نه تنها انکار نکرد، بلکه آن‌را ستود و حتی گفت ممکن است تکرار شود. چقدر فاجعه‌بار. همه اینها نشانه آسیب‌پذیری رژیم است: ضعف در خارج، افزایش سرکوب در داخل. وضعیتی مشابه اواخر دهه هشتاد میلادی. ویژگی‌های دیگری هم هست که ما را به‌یاد آن دوران سیاه می‌اندازد. یکی این است که سازمان مجاهدین خلق ایران و شورای ملی مقاومت به‌طور خاص هدف قرار گرفته‌اند. اپوزیسیون گسترده‌یی در داخل و خارج وجود دارد، اما دوباره تمرکز اصلی بر مجاهدین است. هم‌چنین کارزار عظیم دروغ‌پراکنی علیه مجاهدین در جریان است که خود بسیار معنادار است.
مورد دیگر، همان‌طور که برخی سخنرانان اشاره کردند، نابود کردن شواهد است. از جمله تبدیل گورستان قربانیان قتل‌عام دهه هشتاد میلادی به پارکینگ. من سپاسگزارم از خانم هرتا دویبلر گملین که تأکید کرد این کار نه تنها خلاف قوانین بین‌المللی است بلکه آشکارا خلاف همه اصول دینی است. در حالی که این رژیم مدعی مذهبی بودن است. در این زمینه، گزارش جاوید رحمان در ژوئیه ۲۰۲۴ درباره وقایع ۱۳۶۷ بار دیگر در مرکز توجه است و باید هم‌چنان محور بحثها و اقدام‌ها باشد. او روشن ساخت که چه باید ببینیم، چه باید بگوییم و مهم‌تر از آن، چه باید بکنیم. برای نمونه، در اوت ۲۰۲۴ کنفرانسی مهم برگزار شد که شماری از برجسته‌ترین حقوقدانان در آن شرکت داشتند و توصیه‌های متعددی ارائه دادند. از جمله این‌که باید سازوکاری برای پیگیری ایجاد شود که هم حقیقت را روشن کند و هم عاملان را مورد حسابرسی قرار بدهد. چنین سازوکارهایی در مورد کشورهای دیگر هم ایجاد شده است. هم‌چنین توصیه شد که اصل صلاحیت جهان‌شمول در مورد عاملان قتل‌عام ۱۳۶۷ به‌کار گرفته شود؛ و به نظر می‌رسد در این زمینه پیشرفتهایی صورت گرفته است. ما نه تنها در سوئد بلکه در کشورهای دیگر هم نمونه‌های چشمگیری از اجرای این اصل دیده‌ایم. یکی دیگر از نتایج گزارش جاوید رحمان باید این باشد که موضوع قتل‌عام در قطعنامه سالانه مجمع عمومی سازمان ملل که معمولاً در دسامبر تصویب می‌شود، گنجانده شود. من از کشورهای عضو می‌خواهم هوشیار باشند و این موضوع را در قطعنامه بگنجانند و هم‌چنین به سازوکار پیگیری اشاره کنند. پارلمان اروپا نیز تأکید کرده است که مذاکرات با رژیم باید شامل دست‌کم دو خواسته کلیدی باشد: لغو مجازات اعدام و آزادی زندانیان سیاسی. این خواسته‌ها نباید پشت‌پرده بمانند، بلکه باید روی میز باشند. بنابراین برای مبارزه شما بهترین آرزوها را دارم و امیدوارم هر چه زودتر ایران آزاد، دموکراتیک، با جدایی دین و دولت را ببینیم. سپاسگزارم.
پروفسور جاوید رحمان - گزارشگر ویژهٔ ملل متحد برای ایران ۲۰۲۴-۲۰۱۸
هدف‌گیری سیستماتیک زندانیان سیاسی توسط رژیم ایران، ریشه در فرهنگ مصونیت دارد که از ناتوانی جامعه جهانی در حسابرسی از عاملان جنایت‌های گذشته تغذیه شده است.
در گزارش نهایی من به‌عنوان گزارشگر ویژه در ژوئیه ۲۰۲۴، تحت عنوان «گزارش جنایات سبعانه» مستند شد که دهها هزار مخالف سیاسی از ۱۳۵۷ تا ۱۳۶۷ هدف اعدام‌های خودسرانه، فراقضایی، شکنجه و ناپدیدسازی اجباری قرار گرفتند
این جنایات مصداق بارز جنایت علیه بشریت. در قالب قتل و نابودی و هم‌چنین نسل‌کشی است
با برجسته‌کردن شدت این جنایات یادآور شدم که قتل‌عام ۱۳۶۷ یکی از فجیع‌ترین نقض‌های حقوق‌بشر در حافظه معاصر ایران است. جنایتی که در آن مقامات عالی‌رتبه حکومتی شخصاً آن را طراحی کرده، دستورش را دادند و اجرا کردند
مجمع عمومی سازمان ملل باید در قطعنامه سالانه خود درباره ایران، به‌طور خاص به‌قتل‌عام ۱۳۶۷ اشاره کند و هم‌چنین تداوم جنایات سبعانه علیه بشریت در قالب قتل، شکنجه و ناپدیدسازی اجباری زندانیان سیاسی که امروز شاهد آن هستیم را محکوم کند
اکنون بیش از هر زمان دیگر جامعه جهانی باید قاطع‌ترین موضع را در برابر فرهنگ ریشه‌دار مصونیت در ایران اتخاذ کند
جامعه جهانی در ۱۳۶۷ شکست خورد و نباید دوباره شکست بخورد. مسئولیت جلوگیری از تکرار جنایات سبعانه برعهده سازمان ملل متحد و تک‌تک کشورهای عضو آن است
درود بر شما از استرالیا. کارنامه رژیم ایران در نقض حقوق‌بشر تکان‌دهنده است. از زمان پایان جنگ ۱۲روزه با اسراییل، رژیم ایران به شکلی بی‌رحمانه به هدف گرفتن و اعدام زندانیان سیاسی روی آورده است. در تاریخ ۲۷ژوئیه ۲۰۲۵، دو زندانی سیاسی، بهروز احسانی و مهدی حسنی، صرفاً به‌دلیل ارتباطشان با سازمان مخالف، مجاهدین خلق، پس از تحمل شکنجه، حبس انفرادی و تهدید علیه خانواده‌هایشان، در خفا اعدام شدند. آنها از داشتن وکیل محروم بودند و در دادگاهی کاملاً ناعادلانه و صوری در دادگاه انقلاب تهران محکوم شدند. ویدئوی منتشر شده توسط مریم حسنی که اعدام پدرش را تأیید می‌کرد، بسیار تکان‌دهنده بود. افزون بر این، متأسفانه شمار زیادی از زندانیان سیاسی در صف اعدام قرار دارند و با خطر قریب‌الوقوع مواجه‌اند. در میان آنان، پنج زندانی با همان اتهامات آقای احسانی و آقای حسنی هستند که در ۸ اوت به اجبار به همان محل اعدام منتقل شدند. در ۱۶ اوت ۲۰۲۵، دیوان عالی ایران حکم اعدام شریفه محمدی، زندانی سیاسی زن را در نقض آشکار حق دادرسی عادلانه تأیید کرد. هم‌زمان با این اعدامها، تهدید قریب‌الوقوع به اعدام‌های جمعی زندانیان سیاسی، افزایش شکنجه و سرکوب و انتقال‌های اجباری، دستگاه سرکوبگر و مأموران آن به‌شدت مسیر تکرار جنایت‌های رژیم در کشتار ۱۳۶۷ را نشان می‌دهند. در تاریخ ۷ ژوئیه ۲۰۲۵، رسانه دولتی «فارس‌نیوز» وابسته به سپاه پاسداران سرمقاله‌ای منتشر کرد که در آن از قتل‌عام، اعدام‌های جمعی، خودسرانه و فراقضایی و ناپدیدسازی اجباری هزاران زندانی سیاسی در ۱۳۶۷ تمجید کرده و آن‌را یک «تجربه موفق تاریخی» نامید. این سرمقاله با عنوان «چرا باید اعدام‌های ۱۳۶۷ تکرار شود»، آشکارا خواستار تکرار کشتار بازداشت شدگان کنونی شد و مخالفت سیاسی را به‌عنوان تهدیدی علیه امنیت ملی دانست که مستحق اعدام به سبک ۱۳۶۷ است. این اظهارات حکومتی مصداق آشکار تحریک مستقیم به ارتکاب جنایات سبعانه است و نشانه‌ای خطرناک از قصد رژیم برای تکرار همان جنایتها علیه مردم ایران. الگوی شدت‌گرفتن اعدام‌های فراقضایی و خودسرانه، شکنجه و انتقال‌های اجباری زندانیان سیاسی، در کنار گفتمان بسیار تهاجمی رژیم، به‌شدت نگران‌کننده است و نیازمند بررسی و اقدام فوری بین‌المللی است. تأکید می‌کنم که رژیم ایران از بدو تأسیس در انقلاب ۱۳۵۷ تاکنون بی‌رحم و خشن بوده است. هدف‌گیری سیستماتیک زندانیان سیاسی توسط این رژیم ریشه در فرهنگ مصونیت دارد؛ فرهنگی که از ناتوانی جامعه جهانی در حسابرسی از عاملان جنایت‌های گذشته تغذیه شده است. این رژیم مجازات اعدام را به ابزاری برای هراس‌افکنی و سرکوب تبدیل کرده و همه مخالفان خود را از میان برده است. در گزارش نهایی من به‌عنوان گزارشگر ویژه در ژوئیه ۲۰۲۴، تحت عنوان «گزارش جنایات سبعانه»، مستند شد که دهها هزار مخالف سیاسی از ۱۳۵۷ تا ۱۳۶۷ هدف اعدام‌های خودسرانه، فراقضایی، شکنجه و ناپدیدسازی اجباری قرار گرفتند؛ جنایاتی که مصداق بارز جنایت علیه بشریت در قالب قتل و نابودی و هم‌چنین نسل‌کشی است. با برجسته‌کردن شدت این جنایات، یادآور شدم که قتل‌عام ۱۳۶۷ یکی از فجیع‌ترین نقض‌های حقوق‌بشر در حافظه معاصر ایران است؛ جنایتی که در آن مقامات عالی‌رتبه حکومتی شخصاً آن‌را طراحی کردند، دستورش را دادند و اجرا کردند. جامعه جهانی باید سازوکارهای بین‌المللی حسابرسی را برای تحقیق و محاکمه جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی در ایران ایجاد کند. عاملان باید به پای میز عدالت کشانده شوند. کشورها هم‌چنین باید از صلاحیت قضایی جهان‌شمول برای تحقیق و پیگرد افراد به‌دلیل ارتکاب جنایات سبعانه در دهه ۱۹۸۰ و جنایات جاری، از جمله ناپدیدسازی اجباری، استفاده کنند.
در نهایت، مجمع عمومی سازمان ملل باید در قطعنامه سالانه خود درباره ایران، به‌طور خاص به‌قتل‌عام ۱۳۶۷ اشاره کند و هم‌چنین تداوم جنایات سبعانه علیه بشریت در قالب قتل، شکنجه و ناپدیدسازی اجباری زندانیان سیاسی که امروز شاهد آن هستیم را محکوم کند. چنین لحنی، شدت تحولات کنونی را بازتاب می‌دهد و تعهد جامعه جهانی به حسابرسی را تقویت خواهد کرد. اکنون بیش از هر زمان دیگر، جامعه جهانی باید قاطع‌ترین موضع را در برابر فرهنگ ریشه‌دار مصونیت در ایران اتخاذ کند.
جامعه جهانی در ۱۳۶۷ شکست خورد. نباید دوباره شکست بخورد. مسئولیت جلوگیری از تکرار جنایات سبعانه برعهده سازمان ملل متحد و تک‌تک کشورهای عضو آن است. از توجه شما سپاسگزارم.
دکتر مارک الیس مدیر اجرایی انجمن بین‌المللی وکلا
اقدامات اخیر رژیم ایران افزایش اعدامها و تخریب گورهای جمعی دو روی یک سکه حقوقی‌اند. هر دو با هدف تثبیت مصونیت از مجازات صورت می‌گیرند
طبق صلاحیت قضایی جهان‌شمول برخی جنایتها چنان هولناک‌اند که همه دولتها باید صلاحیت خود را برای تحقیق و محاکمه آنها اعمال کنند. صرف‌نظر از این‌که جرم در کجا ارتکاب یافته یا ملیت مرتکب یا قربانی چه بوده است و همین جنایتها امروز در ایران رخ می‌دهند
با گرامیداشت یاد آنان که از گورهای جمعی ۱۳۶۷ تا چوبه‌های دار در ۱۴۰۴ جان خود را از دست دادند تأکید می‌کنیم که زندگی آنان ارزشمند بود و قانون در کنار آنان ایستاده است
ایران آزاد خواهد شد و تا آن لحظه جهان نظاره‌گر است شواهد باید حفظ شوند و مرتکبان این جنایتها محاکمه خواهند شد
سپاسگزارم و از شما نیز تشکر می‌کنم که مرا بار دیگر به این رویداد بسیار مهم دعوت کردید. همان‌گونه که پیش‌تر گفته شد، ماههای اخیر به‌روشنی نشان داده است که مقامات (رژیم) ایران هم‌چنان از اقدامات افراطی برای خاموش‌کردن هر صدای مخالف استفاده می‌کنند. مقام‌های رژیم هم‌چنان از مجازات اعدام به‌عنوان ابزاری برای سرکوب سیاسی، ایجاد ترس و جلوگیری از هر گونه احیای اعتراضات سیاسی بهره می‌برند. در واقع، ایران در میانه موجی از اعدامها قرار گرفته که بی‌سابقه است و هم‌زمان، مقامات (رژیم) ایران کارزار چند دهه‌ای خود را برای محو شواهد جنایت‌های گذشته شدت بخشیده‌اند و این موضوع برای جامعه حقوقی اهمیت ویژه‌یی دارد.
این یک استراتژی است برای حذف آثار مادی اعدام‌های جمعی از طریق تخریب عمدی محل‌های دفن.
باید به‌روشنی بگوییم: این اقدامات اخیر، یعنی افزایش اعدامها و تخریب گورهای جمعی دو روی یک سکه حقوقی‌اند. هر دو با هدف تثبیت مصونیت از مجازات صورت می‌گیرند. با اعدام مخالفان امروز در تاریکی و پنهان‌کاری و با نابود کردن شواهد قتل‌عام‌های دیروز، سران (رژیم) ایران می‌خواهند مردم را مرعوب کنند و خود را از حسابرسی برهانند. پیام آنها این است که هیچ مخالفتی تحمل نخواهد شد و حقیقت جنایت‌های گذشته به‌واقع زیر خاک دفن خواهد شد. اقداماتشان الگویی از جنایت‌های سبعانه است که آشکارا ناقض قوانین بین‌المللی است. این اعمال، موارد جداگانه سوءاستفاده نیست، بلکه بخشی از یک کارزار مداوم است که حقوق بنیادین بشر و استانداردهای انسانی را نادیده می‌گیرد. جنایت علیه بشریت، نقض کنوانسیونهای ژنو و قوانین حقوق‌بشر و حتی نسل‌کشی، همگی جنایتهایی هستند که توسط مقامات (رژیم) ایران صورت می‌گیرند. این نقض‌های پی‌درپی، بی‌اعتنایی نظام‌مند به نظم حقوقی بین‌المللی را بازتاب می‌دهند. در آخرین حضورم در پاریس، درباره اهمیت صلاحیت قضایی جهان‌شمول در ارتباط با جنایت‌های (رژیم) ایران سخن گفتم. اصل صلاحیت قضایی جهان‌شمول به‌عنوان یک مسیر امیدبخش برای پر کردن شکاف حسابرسی در قبال جنایت‌های (رژیم) ایران مطرح شده است. این یک اصل حقوقی تثبیت‌شده است مبنی بر این‌که برخی جنایتها چنان هولناک‌اند؛ و همانها امروز در ایران رخ می‌دهند؛ که همه دولتها باید صلاحیت خود را برای تحقیق و محاکمه آنها اعمال کنند، صرف‌نظر از این‌که جرم در کجا ارتکاب یافته یا ملیت مرتکب یا قربانی چه بوده است. بله، صلاحیت قضایی جهان‌شمول محدودیت‌هایی دارد، به‌ویژه درباره سران در قدرت اما با این حال، بخش مهمی از حقوق بین‌الملل به‌شمار می‌آید. پرونده حمید نوری در سوئد مهمترین استفاده از صلاحیت قضایی جهان‌شمول در ارتباط با ایران بود. بله، ما می‌دانیم چه اتفاقی افتاد. این پرونده هم ظرفیت و هم نقاط ضعف صلاحیت قضایی جهان‌شمول را برجسته کرد، هنگامی که نوری با زندانیان دیگر تبادل شد. اما نباید ناامید شویم. ما فقط باید از این تجربه درس بگیریم. جامعه جهانی باید هم‌چنان بر اعمال صلاحیت جهان‌شمول بدون قید و شرط و فارغ از ملاحظات سیاسی پافشاری کند. اصل باید این باشد: هیچ مأمن امنی برای مرتکبان جنایت‌های سبعانه وجود نداشته باشد. با الگوبرداری از مدل سوریه، جنایت‌های جنگی از طریق چند کشور اروپایی پیگیری شد. اکنون جنایت‌های ارتکاب‌یافته در ایران نیز در سکوت توسط برخی کشورها مورد تحقیق قرار گرفته است. این‌را به شما اطمینان می‌دهم و این گامی حیاتی برای ادامه استفاده از صلاحیت قضایی جهان‌شمول است. در پایان، چالش پیش روی ما این است که تضمین کنیم در برابر جنایت‌های (رژیم) ایران، حسابرسی برقرار باشد، نه مصونیت. واکنش جهانی امروز باید قاطع و بدون ابهام باشد. باید تلاش‌های خود را در همه زمینه‌ها افزایش بدهیم: ترغیب سازمان ملل و کشورهای عضو برای استفاده از تمام مسیرهای حسابرسی، حمایت از قربانیان در پیگیری حقیقت و عدالت و فشار برای هماهنگی میان دستگاههای قضایی برای آماده‌سازی پرونده‌ها علیه مقامات (رژیم) ایران که مسئول این جنایت‌های هولناک هستند. این هم‌چنین به‌معنای ایستادن در کنار مردم ایران است که با شجاعت حقوق خود را مطالبه کرده‌اند. این واقعیت که حتی پشت دیوارهای زندان، زندانیان سیاسی با شهادت‌های خود به ما دسترسی پیدا می‌کنند، نشان می‌دهد که آنها هنوز از عدالت ناامید نشده‌اند و ما نیز نباید ناامید شویم. حقوقدانان، پژوهشگران و مدافعان حقوق‌بشر وظیفه دارند این صداهای خاموش را با ابزار قانون تقویت کنند.
طراحان جنایت‌های (رژیم) ایران نباید این توهم را داشته باشند که زمان به نفعشان است. چنین نیست. با گرامیداشت یاد آنان که از گورهای جمعی ۱۳۶۷ تا چوبه‌های دار در ۲۰۲۵ جان خود را از دست دادند، تأکید می‌کنیم که زندگی آنان ارزشمند بود و قانون در کنار آنان ایستاده است. نباید اجازه دهیم روایتشان به‌کلی به فراموشی سپرده شود. ایران آزاد خواهد شد و تا آن لحظه، جهان به‌واقع نظاره‌گر است. شواهد باید حفظ شوند و مرتکبان این جنایتها محاکمه خواهند شد. عدالت چنین می‌طلبد.
سپاسگزارم.
