شعر واره 

                                                 آن بیشـــما ران 

                                                                        رحمان کریمی 

آن بیشماران که « نه » می گویند 
در پشت دوربین های غارتگر 
به کمین فردای نزدیکتان 
ایستاده اند. 

صف « خودی ها» و ترسوها و فرصت طلبان همیشه در صحنه 
کوتاهترین مسافتی است 
که « حماسهٌ عظیم کهکشان » را 
تدارک دیده است 

وقتی که بازجویان و شکنجه گران دیروز « اوین » 
برای « مبارزان حتما دموکرات » ما 
« فرخی یزدی» ها می شوند
بانوی سپید موی هنوز جوان من ، ایران 
با آن تن مجروح و دل عصیانگر 
به فرزندان دلیری می اندیشد 
که برای شکستن طلسم جادو 
هفت خوان و خاک و خارستان را 
جبهه کرده اند . 

سر بر شانهٌ نحیفم بگذار 
تا به تماشای جهان برویم 
بر بلندی سکوی میدان ها نعره برکشیم
و رؤیای نگران غارتگران را 
به کابوس بنشانیم . 

سر بر شانهٌ نحیفم بگذار 
که درمان زخمهای بانوی ما 
همین شانه به شانه رفتن  
همین فریاد به فریاد 
همین طغیان پشت طغیان است 

من آبرومندی شما را ای رزمندگان خلق ! 
سرمایهٌ مابقی عمرم کرده ام 
تا فردا 
در حسابرسی تاریخ 
شرمنده  و زیانکار نباشم .

_____________________________________________  
 این شعرواره  در نشریه وزین  « مجاهد » در شماره 482 منتشر شده .