تلاشهای رژیم آخوندی برای ابقای مالکی در پست نخست وزیری عراق

یک رسانه حکومتی از تلاشهای دیکتاتوری آخوندی برای ابقای مالکی در پست نخست وزیری پرده برداشت و نوشت: «نوری مالکی در ادامه سفر دوره ای خود در خاورمیانه به تهران رسید و با مقامات بلند پایه کشورمان دیدار کرد....ملاقات رئیس ائتلاف قانون با رهبر انقلاب اسلامی به معنای این است که بحران تشکیل حکومت در عراق با ابتکار ایرانی به پایان خود رسیده است».
سایت عصر ایران، 29مهر وابسته به باند غالب، در مورد تلاشهای پشت پرده دیکتاتوری آخوندی برای نگهداشتن مهره خود نور مالکی در پست نخست وزیری، افزود: «دیپلماسی فعال ایران از اوایل شهریور کلید خورد زمانی که آخرین واحد رزمی نیروهای امریکایی از عراق خارج شد. گویی تهران منتظر یک "فرصت طلایی" برای پایان دادن به بحران عمیق سیاسی در عراق بود و البته در این میان نباید از نقش فعال سید حسن نصرالله به سادگی عبور کرد. دبیر کل حزب الله لبنان با اعزام نماینده خود محمد کوثرانی به قم توانست مقتدی صدر را به پذیرش نخست وزیر مالکی قانع کند. البته مالکی نیز به نصرالله قول داده که در صورت رسیدن به قدرت،حضور نیروهای امریکایی و انگلیسی در عراق را در پایان سال 2011، تمدید نخواهد کرد و این مهم چیزی جز خواست ایران نیست.

عصر ایران وابسته به باند غالب حکومتی در مورد تلاش رژیم برای جلب رضایت بشار اسد به منظور ابقاء نخست وزیری مالکی نوشت: «... اسد تا قبل از شهریور گذشته به طور آشکار مخالف نخست وزیری مالکی بود. اما احمدی نژاد کار خود را کرد. رئیس جمهور در جریان سفر به نیویورک در فرودگاه دمشق با رئیس جمهور سوریه ملاقات کرد و او را قانع کرد که مالکی بهترین گزینه ممکن است و درصورت رسیدن به قدرت سعی خواهد کرد موضع گیری های گذشته خود نسبت به دمشق را اصلاح کند. پس از این دیدارها بود که به مشاور ارشد اسد خانم بثینه شعبان گفت که دوستان ایرانی مان مالکی را می خواهند ما هم او را قبول می کنیم.»
این رسانه حکومتی، در مورد دست یافتن به رویاهای خود دیکتاتوری آخوندی نوشت: «رقابت ایران و امریکا برای پایان دادن به بحران سیاسی عراق زمانی به طور کامل به نفع کشورمان تمام شد که تهران توانست از نفوذ سنتی خود بر کردهای عراق استفاده کند. زمانی که شیبانی سفیر سابق ایران در لبنان و مدیرکل خاورمیانه ای وزارت خارجه، عبدالحلیم الزهیری فرستاده مالکی را راضی کرد که خواست کردها مبنی بر کنترل کرکوک را بپذیرد؛ در حالیکه امریکایی ها در عراق چنین توانایی را نداشتند. آنها نمی توانستند ائتلاف العراقیه به رهبری ایاد علاوی را به دادن چنین امتیازاتی به کردها راضی کنند چرا که با وجود باقیمانده جریان حزب بعث در شورای رهبری این ائتلاف، احتمال هرگونه توافق با کردها تقریبا صفر بود».