در این رابطه مجلس قانونگذاران و سنای آمریکا در اقدامی نمادین برای ۱۰ سال دیگر تحریم‌های موسوم به داماتو را علیه رژیم آخوندی تمدید نموده و بدین‌سان ولی‌فقیه را به چالشی دیگر در سطح بین‌المللی کشاندند.
در این رابطه سخنگوی کاخ سفید ضمن روشن نمودن سمت‌وسو و دلایل اصلی تمدید تحریم‌ها، گفت:«(این اقدام)، با توافق اتمی... تداخلی نخواهد داشت... ازاین‌رو انتظار دارم رئیس‌جمهور این قانون را امضا کند. وی ضمن تأکید بر لزوم پایبندی رژیم آخوندی به مفاد توافق اتمی، اضافه کرد: «باید همچنین روشن سازیم که نگرانی‌های ما نسبت به سایر فعالیت‌های بی‌ثبات‌کنندة (رژیم) ایران در منطقه، هم‌چون حمایت از تروریسم و برنامه موشک بالستیک آن... کاهش نیافته است». (سایت همبستگی ملی ۱۳ آذر ۱۳۹۵)
در سال ۱۹۹۵ طرحی از سوی سناتور وقت، آلفونس داماتو، علیه دو کشور ایران و لیبی به تصویب رسید که هدف آن «تحریم سرمایه‌گذاری در بخش‌های انرژی» و به‌ویژه تحریم صادرات فناوری انرژی از سوی شرکت‌های خارجی به دیکتاتوری خامنه‌ای بود. این طرح پس از سرنگونی معمر قذافی، به طرحی دیگری بنام «قانون تحریم‌ها علیه ایران » تبدیل شد و شرکت‌هایی را هدف قرار داده است که «بیش از ۲۰ میلیون دلار» در سال در بخش‌های انرژی، نفت و گاز در حاکمیت خامنه‌ای سرمایه‌گذاری می‌نمایند. به موازات آن نیز فروش هرگونه سلاح‌های بیولوژیکی، هسته‌ای، شیمیایی و یا هرگونه «فن‌آوری‌های مرتبط » با آن‌ها و به‌طور کلی در زمینه‌های بانکی، تسلیحاتی و نفتی ممنوع اعلام گردید.
به موازات این مجموعه از تحریم‌ها، ملل متحد نیز تا رسیدن به طرح برجام که از فردای قبول تسلیم‌نامه اتمی وین از سوی خامنه‌ای صورت گرفت، مجموعه‌ای از قطعنامه‌ها را علیه مطامع بلند پروازانه دیکتاتوری ولی‌فقیه به تصویب رسانده است که برای نمونه می‌توان به:
قطعنامه 1696 (بررسی وضعیت برنامه هسته‌ای)
قطعنامه 1737 (درخواست برای پایان غنی‌سازی)
قطعنامه 1747 (تحریم اشخاص و سازمان‌ها، ممنوعیت صادرات و واردات سلاح‌های سنگین)
قطعنامه 1803 (تحریم اشخاص و سازمان‌ها و تحریم‌های اقتصادی گسترده‌تر)
قطعنامه 1835 (درخواست به پایبندی به خواسته‌های شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی)
قطعنامه 1929 (تحریم اشخاص و سازمان‌ها و اعمال محدودیت‌های تجاری و اقتصادی بیشتر)
قطعنامه 1984 (تمدید مدت تحریم‌ها و تأکید بر قطعنامه‌های گذشته)
اشاره نمود؛ و آخرین آن قطعنامه ۲۲۳۱ (تأکید بر «برنامه جامع اقدام مشترک» و لغو تحریم‌ها)
(دانشنامه ویکی‌پدیا)
به‌طور کلی هدف از تصویب این قطعنامه‌ها، تلاش برای مهار یک یاغی بین‌المللی یا همان «پدرخوانده داعش» در زمینه‌های اتمی، تروریسم بین‌الملل، صدور بنیادگرایی و یا برنامه‌های موشکی است که از آن به‌عنوان ابزاری برای به گروگان گرفتن جامعه بین‌المللی و مداخله در کشورهای همسایه استفاده می‌نماید.
گرچه در دوران اوج‌گیری سیاست مماشات به‌ویژه طی هشت سال گذشته، بسیاری از این قطعنامه‌ها عامدانه به «بایگانی» سپرده شدند و یا «بخش‌هایی از آن‌ها» اساساً به اجرا در نیامده‌اند، اما در واقعیت امر، یعنی طرح‌های کشورگشایانه(صدور تروریسم) خامنه‌ای از طریق بازوی نیروی تروریستی قدس، حزب الشیطان، کتائب الحق، عصائب و یا حوثی‌ها در یمن نه تنها هیچ تغییری تا به امروز دیده نشده است، بلکه برعکس به هر میزان که سیاست مماشات در زمینه‌های یادشده عقب‌نشینی‌های فرسنگی نشان داده، به همان میزان نیز دیکتاتوری ولی‌فقیه «چهار نعله» به کشورهای عربی و اسلامی حمله و هجوم بیشتری آورده است.
سخن از سیاستی است که به «یمن نامبارک» آن، تا به امروز بهای سنگین آن را مردم و مقاومت ایران با خیل شهدا و اسرا و نیز مردم محروم منطقه به‌ویژه در سوریه، لبنان، یمن و عراق با جان کودکان، زنان و جوانان خود پرداخت نموده‌اند و یا بعضاً تا آستانه تجزیه و اضمحلال کامل پیش رفته‌اند.
به‌هرحال واقعیت این است که از فردای تصویب مجدد تحریم‌های موسوم به داماتو ما شاهد جیغ و فغان‌های بنفش سران و مسئولان نظام آخوندی هستیم. سخن از مشتی «هارت‌وپورت» با سس و خردل ضد «آمریکایی» است که اکنون نه تنها به یک سردرگمی و بلبشو در میان باندهای حکومتی راه برده است، بلکه ترجمان همان بازی کودکانه «دارد، ندارد» است.
برای مثال درحالی‌که یک باند رژیم، عمدتاً دلواپسان وابسته به شخص ولی‌فقیه، تمدید تحریم‌ها را به‌عنوان ضربه‌ای کاری به «برجام » و به‌تبع آن نوعی شکست برای دولت آخوند روحانی ارزیابی می‌کنند، باند مقابل که اکنون زیر ضرب و فشار مضاعفی قرارگرفته است، ضمن بی‌ربط خواندن این سناریو، معتقد است «تحریم‌های داماتو اثر اجرایی ندارد»!!. (جواد ظریف سایت حکومتی عصر ایران ۱۴ آذر ۱۳۹۵)
هنوز جوهر این جملات خشک نشده بود که بلافاصله خامنه‌ای با گسیل پاسدار شمخانی، دبیر شورای امنیت ملی رژیم، ضمن رد سخنان وزیر خارجه حکومت گفت: «ما دولت را مکلف خواهیم کرد که گام‌های لازم رو در جهت حفظ منافع جمهوری اسلامی ایران در عرصه هسته‌ای برداره، یکی از آن‌ها طبیعتاً همان ۱۹۰ هزار سو هست که ما ظرفیت در واقع تولید و غنی‌سازی اورانیوم رو ظرف دو سال بتوانیم اعمال کنیم که سریعه قانون مصوبه مجلس هست».!!(تلویزیون حکومتی ۱۱ آذر ۱۳۹۵)
لذا در لابلای این جملات می‌توان دریافت که تمدید این تحریم‌ها تنها مصرفی که برای خامنه‌ای دارد، همان مصرف تبلیغات انتخاباتی علیه جناح مقابل در آستانه نمایش انتخابات ریاست جمهوری رژیم است ولا غیر.
به‌هرحال با نیم‌نگاهی به مواضع سران هردو باند به‌خوبی می‌توان اولاً به عمق هراس و وحشت کلیت رژیم در رابطه با تمدید ده‌ساله تحریم‌ها رسید و ثانیاً این مواضع خود بهترین بینه برای سردرگمی و درهم‌ریختگی در کلیت نظام در پیدا کردن راه حلی برای تقابل با آن است.
خامنه‌ای انتخاب زیادی در این رابطه ندارد. وی در بن‌بست کمرشکنی قرارگرفته است؛ زیرا او به‌خوبی می‌داند که این تحریم‌ها اساساً ربطی به برجام و قول و قرارهای مماشات گرایان با دیکتاتوری مذهبی وی نداشته، بلکه در اصل به موازات تمامی قطعنامه‌های یادشده از سوی ملل متحد عمل خواهد کرد. دلخوری ولی‌فقیه زهر خورده از مماشات گران بدین خاطر است که چرا آن‌ها جلوی این طرح را نگرفته‌اند و چرا دولت اوباما در آخرین روزهای خود، مجبور به امضاء این طرح است. همچنین تمامی دیگر عجزولابه‌های حکومتی که از فردای تصویب مجدد قانون داماتو در رسانه‌ها و یا رادیوتلویزیون‌های حکومتی به نمایش گذاشته می‌شود، نشان از یک واقعیت و آن «خانه‌نشینی بی‌بی از بی چادری» است.
