ترا می سپارم به امواج نور
که سر می زند در شب ماهتاب

ترا می سپارم به نوری که حق
فرستاده از بهر راه صواب

به مستان هرگز ننوشیده می
و بی جام باده خراب خراب

ترا می سپارم به روح نسیم
به آرامش سبز دریا و آب

به شبنم به گُل در شب عاشقی
و شوری که کرده به پا، انقلاب

به آن غنچه نورسیده به باغ
به شرمی که دارد به رغم حجاب

ترا می سپارم به ذات کلام
به درکی که سر می زند از کتاب

به رند فرهمند مست از غزل
به گیسوی چین خورده تاب تاب

به نوری که در ذات آئینه است
به صبح بهاری، به بوی گلاب

به هر جا روی با بهاران بیا
و همره بیاور کمی آفتاب.