سحرگاه پنجشنبه 27 شهریور 17 زندانی در کرمان، شیراز، مرودشت و بندرعباس به دار آویخته شدند. 5تن از قربانیان (4 تن در شیراز و یک تن در مرودشت) در ملأعام اعدام شدند. هشت زندانی در زندان شهاب کرمان به طور جمعی به دار آویخته شدند. چهار زندانی دیگر در زندان بندرعباس اعدام شدند.
در روز 19 شهریور ، هفت زندانی که بیشتر آنان جوانان 21تا 24ساله بودند در شهرهای کرج (در ملأعام) و در همدان اعدام شدند.
در روز 10شهریور 15زندانی در زندانهای همدان و زاهدان و قزلحصار کرج حلق آویز شدند. 10تن از آنها از زندانیان معترض در زندان قزل حصار کرج بودند.
در روزهای 6 و 4 شهریور 13 زندانی در دو گروه هشت و پنج نفره در زندان مرکزی بندرعباس اعدام شدند.
 آخوند لاریجانی، سردژخیم دستگاه قضایی رژیم، در واکنش به گزارش سالانه دبیرکل ملل متحد که گوشه هایی از وضعیت فاجعه بار حقوق بشر در حکومت آخوندی را مورد اشاره قرار داده است، گفت: «این آقای دبیر کل چه کاره است که می‌گوید شما باید این اعدامها را متوقف کنید، اینها چه کاره هستند؟ تعیین شدن مجازات اعدام برای فساد فی الارض، موضوعی داخلی است... بسیاری از حرفها که زده میشه در یک گزارش رسمی یک سازمان مهم بین‌المللی یک همچین حرفهای سخیف، بی‌مبنا، بی دلیل آورده ... شما حق ندارید بر حسب حتی مواضع حقوق‌بشری بگید شما چرا مومنید»!.
بی عملی جامعه جهانی به ویژه کشورهای غربی در مقابل جنایتهای رژیم آخوندی از جمله بیش از 1000اعدام از زمان روی کار آمدن آخوند روحانی، رژیم آخوندی را در ادامه و تشدید شکنجه و اعدام و سرکوب جریتر کرده است.
 پرونده نقض حقوق بشر در ایران باید به شورای امنیت ملل متحد ارجاع شود. این هم یک گام ضروری برای توقف چرخه جنایت و اعدام و هم لازمه تعهد به ارزشهایی است که ملل متحد برای دفاع از آنها بنا شده است.

دبیرخانه شورای ملی مقاومت ایران
28 شهریور 1393 (19سپتامبر2014)